Geluiden

We kennen het fenomeen oerwoudgeluiden in Den Haag. Ik bedoel dan het publiek bij ADO. De scheids heeft geen bevoegdheid, KNVB heeft wel richtlijnen uitgevaardigd maar wil zelf niet ingrijpen. De directie van ADO had dit moeten doen. Die doet dat niet, maar kondigt een onderzoek aan. Ze hebben geavanceerde apparatuur om dat onderzoek te doen.
Wat n slap zooitje toch. De speler in kwestie, waarvoor die oergeluiden bestemd waren, had wel van het veld gemogen. KNVB was dan wel tolerant geweest.
Spelers, scheidsrechters,bestuurders.... het geschuif van de een naar de ander verdient boegeroep. Dat lijkt n beetje op oerwoudgeluiden.
Maar er is helemaal niemand die gaat ingrijpen.
Als we niet uitkijken worden deze geluiden beoordeeld als de vrijheid van meningsuiting en, indien van toepassing, daarna ieders zwijgrecht.
Wat hebben we toch veel rechten.

In Italië maken ze het nog spannender. Als je een trainer voor  homo uitscheldt en hij is hetero, dan is dat minder erg. Krijg je twee wedstrijden schorsing ipv 2 maanden...

Het recht zegeviert.
Ik heb recht op wachtgeld wanneer ik als bestuurder opstap. 

Ik heb recht op fatsoenlijke verzorging als ik dat zelf niet meer kan.
Dat eerste krijg ik zeker, dat tweede krijg ik niet, hoe mooi welke regering dit ook voorstelt.
Ze liegen, en dat zal ik niet vaak zeggen of schrijven. De voorbeelden stapelen zich op.
En als voorbeelden zich negatief opstapelen, verhoogt dat weer de kans op een ongenuanceerd oordeel en voordeel voor bepaalde partijen. Die zodra ze zelf op de zetel zitten, andere keuzes maken dan ze beloven, of datzelfde anderen jaren hebben verweten.

Leren wij hiervan?

Nee, we leren hier niet van.
Politiek is afgedreven van de werkelijkheid. Weten niet wat de maatregelen die zij nemen, voor gevolgen hebben. Nu niet, morgen niet en overmorgen is er geen geld meer voor, want dan wordt de JSF opgeleverd en die is iets duurder uitgevallen, sorry.

En de nieuwe Fyra komt er ook nog aan.

Maar er is troost. Er is een crowdfunding beschikbaar voor...... de muggenradar. Daarin kun je zien waar en in welke hoeveelheden de muggen zich hebben verzameld. Er wordt volop geld gestort. Ik begrijp er niks van.

Ik begrijp niks van het ineens toestemming geven tot bombarderen van weeshuizen, scholen en centra in Syrië.
De bevolking lijdt eronder en de beoogde resultaten blijven uit. Bommen lossen niks op, gisteren wisten we het al.
Hadden we van moeten leren, maar doen we niet, nee we gaan vandaag en morgen bommen gooien. En er wordt intens gebombardeerd, elke twee/drie uur vallen er bommen. Daar tussendoor moeten kinderen naar school.

En dan Samsom beweren dat het een weloverwogen besluit is geweest. Slappeling! Op wie moet ik nog gaan stemmen...., ik ben het kwijt.

En om mijn verhaal nog even "opbeurend" af te sluiten, citeer ik een negentig jarige.
"Ik zie slecht, loop slecht, hoor slecht en heb het benauwd", en hij bedoelt: ik verlang naar de dood. Euthanasie is nog geen optie. Zijn vrouw is onlangs overleden en hij zit nog in de rouwperiode. Daardoor mag hij niet zelf beslissen over zijn einde.

Hij heeft geen kinderen en is volledig afhankelijk van anderen.
"Laat het toch afgelopen zijn voor mij", is zijn wens.

Maar daarin voorziet de wet niet. En dat leidt tot het heft in eigen handen nemen. "Waar een wil is, is een weg", citeer ik de negenentachtig jarige, die gewoon is gestopt met eten en drinken. Is dat het dan? Is dat dan wat we willen? Een mens heeft recht op een menswaardig afscheid. Ieder mens.

Nog even..... en dan host de verklede mensheid weer door de straten van Limburg en Brabant. Met tamboerijn en goed gevulde beurs slaan we ons weer door "huisdvleisjvlaai en zoere hering". We vergeten even de bombardementen en knallen er op los. De kleuren rood, geel en groen hangen om onze nek en aan de vlaggenstok. Limburg alaaf! 

Misschien gaat het wel sneeuwen een dezer dagen....

details

Er is alarm in Limburg. Deze week op Facebook werden we aangezet om, als je de deur uitgaat, er in ieder geval voor te zorgen dekens, drinken en eten bij je te hebben, want de winter staat voor de deur.
Een foto werd gepubliceerd, waarin auto's al vast zaten in de sneeuw. Alle kinderen zijn in opgewonden staat, want er zijn er bij, die nog nooit sneeuw gezien hebben.
Eten hadden wij genoeg in huis, maar drinken en dekens hebben we toch maar even gecontroleerd.
Dus ons uitstapje morgen gaat helemaal goed komen. Ik sta 's nachts nog even speciaal op om te kijken hoe hoog de sneeuw al ligt. Het heeft nog niet gesneeuwd. Ach, dat zal wel later gebeuren dan...
's Morgens wordt mijn teleurstelling groot. Er ligt niks, de temperatuur is 6 boven nul.
Facebook, dat over zoveel sneeuw sprak, er nog even bij gepakt. De sneeuw waar over gesproken werd ligt er wel.... maar in de Ardennen. Bij de Belgen. En die gaan ook al naar de Europese kampioenschappen en wij niet. En nu jatten ze ook nog onze sneeuw.
Hoe oneerlijk verdeeld kan het zijn.
Met een kleine depressie ga ik douchen en probeer nog wat van de dag te maken. Wandelen ga ik in ieder geval.

Vorige week gingen we wandelen met een groep vrienden. Altijd leuk. Vrienden die allemaal al een beetje ouder zijn geworden, maar gezelligheid en interesse in elkaar nog altijd hoog in het vaandel hebben staan.
We ontmoeten ze en binnen 1 minuut kletst iedereen met iedereen. Er is geen speld meer tussen te krijgen. Het lijkt wel een kippehok. En het houdt niet op. Tijdens de koffie wordt mij een verhaal verteld van een aangeschafte hond wiens poot enigszins gewond is geraakt. Het baasje gaat tot in detail met wat er allemaal uit die wond tevoorschijn komt en net als ik de laatste pluk opgeklopte melk naar binnen werk, valt het woord PUS. Een woord waarvan ik niet begrijp wie dat ooit bedacht heeft. Pus, gatsie!
Het verhaal wil nog verder maar als ik aan mijn vlaai wil beginnen, grijp ik in. Ik hoef geen details en jeetje wat sneu, voor de hond dan.

De hond moet verzorgd worden dus het baasje gaat niet mee met de wandeling.
Als we aan het einde van de middag in een knus restaurant een hapje eten, zit het baasje weer tegenover mij. En terwijl ik van "het konijn in het zuur op Limburgse wijze" probeer te genieten, komt het bekende woord weer voorbij, want vanmiddag heeft hij de wond gemasseerd. En dan kan het niet anders dat.....enfin vult u zelf maar in. Het konijn had achteraf niet geschoten hoeven te worden....

Dierenliefde gaat ver. Maar zo ook voor de mens als ik een paar dagen later  een oud collega tegenkom die de vraag van mij:"hoe gaat t met je?" gedetailleerd gaat beantwoorden. Hij heeft een open hartoperatie ondergaan en staat op het punt zijn hemd open te trekken. Hij wil die ritssluiting wel laten zien. En voor dat ik kan vertellen dat het voor mij niet hoeft, staar ik naar een lange ritssluiting.
Alsof het een trofee is. En daar lijkt het helemaal niet op. Gênante vertoning zou ik het willen noemen. Ik sta een half uur in het verhaal, aan zijn bed en zie voor me hoe de rits wordt gemaakt en weer dichtgenaaid. De hechtingen had ik al gezien, want die zitten er nog in.. En dat allemaal ongevraagd.

Ik hoor u denken: "had dat gesprek dan afgekapt...", dat had gekund, maar ik merkte dat het hem goed deed en dan zwijg ik en luister.

Maar de vraag waarom geopereerde mensen altijd tot in detail hun verhaal moeten doen, is mij een raadsel. En ik kom ze ook altijd tegen.

Buiten is het nog steeds 6 graden boven nul. Als het gaat vriezen en sneeuwen treft u mij buiten aan. Alle geopereerde mensen zitten dan binnen...., hoop ik.

Depressie

Ik ga nog even terug naar vorig jaar, vindt u dat goed? 
Ach wat ‘n vraag eigenlijk, u heeft immers geen keuze. Amper in 2016 en ik praat weer over 2015. Lekker bij de tijd…Overigens nog de beste wensen!
In mijn vorige blog sprak ik over het blad van natuurmonumenten.
De bescherming- en vooral ook de privacy van de kraanvogel, waren onderwerp van gesprek.
Deze week heb ik mij depressief teruggetrokken tussen de hoge temperaturen en de steeds maar voorbij komende klimaatverandering. Depressief, want Vogelbescherming gooide het blad "vogels" door mijn brievenbus (zonder plastic hoesje gelukkig...zie je wel het kan wel).
Het gaat niet goed met heel veel vogels en daaraan moet veel, heel veel gebeuren. Het gaat niet goed met de tapuit. Zij vertoeven op de Eierlandse duinen op Texel. Ze broeden wel, in tegenstelling tot de kraanvogels, omdat er veel verstuivingen plaats vinden en er voldoende konijnen zijn, die houden namelijk de vegetatie laag. Maar.... de konijnen kunnen dat niet alleen aan. Schapen helpen daarbij, maar ja, die zijn er te weinig. Leest u alles nog eens rustig na in de, door de vogelbescherming uitgebrachte brochure "toevlucht voor de tapuit"....
En dan, kan de romige weidevogelmelk de grutto redden dan?
Die vraag werd met volle overgave bediscussieerd in Amsterdam tijdens een bijeenkomst tegen de achtergrond van alweer een dramatisch broedseizoen voor de grutto's. s'Avonds werd het publiek doordrongen van de gevaren voor de grutto met een indrukwekkend optreden van Sytze Pruiksma en Nynke Laverman. Friezen die toch al geïrriteerd zijn dat er al heel lang geen enkel rayonhoofd is gesignaleerd. Zij houden massaal winterslaap.
De kunst-ijsbanen kunnen het ijs amper goed houden. Kost veel, heel veel energie en er komen nauwelijks schaatsers want iedereen loopt in t-shirt in het bos.
Tip: stop met de ijsbaan en het verprutsen van energie...hoe moeilijk kan ondernemen zijn. Elk zich een beetje respecterend dorp moet zonodig een ijsbaan met koek en zopie met deze temperaturen.
Chocomel met slagroom wordt niet gevraagd, terrassen waar we massaal op willen zitten wel.

Maar er is ook goed nieuws. Maar toch begint het verhaal zo: "we kennen het sombere verhaal van onze akkervogels, hoe deze de laatste decennia in Nederland sterk afnemen. Veldleeuweriken en patrijzen....maar op Schouwen-Duivenland kwinkeleren akkervogelkoren".

Om deze akkervogelkorendroom te blijven realiseren, hebben zij onze hulp nodig, onze financiële hulp. Waarom, vraag ik mij af, het ging toch goed? Het antwoord blijven ze mij schuldig.
Zo hebben we de roodhalsgans, een prachtige ganzensoort, maar voor hoelang nog?
Hun broedgebieden dreigen te verdwijnen door de klimaatverandering.
Wat een ellende toch!

En dan, de tuinvogeltelling komt eraan. Bij Jean-Pierre Geelen lees ik, geeft het meedoen aan deze telling een gevoel van lichte opwinding..... Met twee huismussen heeft Geelen een innige band opgebouwd. Het staat er echt!
Iets verder in het blad staat de top10 balkonvogels, alsook de top10 van tuinvogels. Ik raak opgewonden.
          
En zo gaat het maar door. Doe er iets aan luisteraars en lezers, het vogelbestand staat onder zware druk!!

En dan even heel ander nieuws. Richard Visser in Rotterdam bakt de beste oliebollen volgens het AD. Hij ging op oudejaarsochtend om 6:00 open, om 4:00 uur was er al een rij wachtenden voor zijn kraam. Maar misschien waren het wel verdwaalde vluchtelingen, die dachten dat dit het loket was voor asielaanvraag...

Na al deze belangrijke info,  kom ik weer op aarde en word aangezet om nog eens 2015 onder de loep te nemen. Dat ga ik niet doen, het jaar heeft al teveel aandacht gehad.

We zitten in een nieuw jaar en laten we vooruit kijken. Ik wens u in vele opzichten een goed en vooral gezond 2016 toe, heb het goed...heb het goed met elkaar!