details

Er is alarm in Limburg. Deze week op Facebook werden we aangezet om, als je de deur uitgaat, er in ieder geval voor te zorgen dekens, drinken en eten bij je te hebben, want de winter staat voor de deur.
Een foto werd gepubliceerd, waarin auto's al vast zaten in de sneeuw. Alle kinderen zijn in opgewonden staat, want er zijn er bij, die nog nooit sneeuw gezien hebben.
Eten hadden wij genoeg in huis, maar drinken en dekens hebben we toch maar even gecontroleerd.
Dus ons uitstapje morgen gaat helemaal goed komen. Ik sta 's nachts nog even speciaal op om te kijken hoe hoog de sneeuw al ligt. Het heeft nog niet gesneeuwd. Ach, dat zal wel later gebeuren dan...
's Morgens wordt mijn teleurstelling groot. Er ligt niks, de temperatuur is 6 boven nul.
Facebook, dat over zoveel sneeuw sprak, er nog even bij gepakt. De sneeuw waar over gesproken werd ligt er wel.... maar in de Ardennen. Bij de Belgen. En die gaan ook al naar de Europese kampioenschappen en wij niet. En nu jatten ze ook nog onze sneeuw.
Hoe oneerlijk verdeeld kan het zijn.
Met een kleine depressie ga ik douchen en probeer nog wat van de dag te maken. Wandelen ga ik in ieder geval.

Vorige week gingen we wandelen met een groep vrienden. Altijd leuk. Vrienden die allemaal al een beetje ouder zijn geworden, maar gezelligheid en interesse in elkaar nog altijd hoog in het vaandel hebben staan.
We ontmoeten ze en binnen 1 minuut kletst iedereen met iedereen. Er is geen speld meer tussen te krijgen. Het lijkt wel een kippehok. En het houdt niet op. Tijdens de koffie wordt mij een verhaal verteld van een aangeschafte hond wiens poot enigszins gewond is geraakt. Het baasje gaat tot in detail met wat er allemaal uit die wond tevoorschijn komt en net als ik de laatste pluk opgeklopte melk naar binnen werk, valt het woord PUS. Een woord waarvan ik niet begrijp wie dat ooit bedacht heeft. Pus, gatsie!
Het verhaal wil nog verder maar als ik aan mijn vlaai wil beginnen, grijp ik in. Ik hoef geen details en jeetje wat sneu, voor de hond dan.

De hond moet verzorgd worden dus het baasje gaat niet mee met de wandeling.
Als we aan het einde van de middag in een knus restaurant een hapje eten, zit het baasje weer tegenover mij. En terwijl ik van "het konijn in het zuur op Limburgse wijze" probeer te genieten, komt het bekende woord weer voorbij, want vanmiddag heeft hij de wond gemasseerd. En dan kan het niet anders dat.....enfin vult u zelf maar in. Het konijn had achteraf niet geschoten hoeven te worden....

Dierenliefde gaat ver. Maar zo ook voor de mens als ik een paar dagen later  een oud collega tegenkom die de vraag van mij:"hoe gaat t met je?" gedetailleerd gaat beantwoorden. Hij heeft een open hartoperatie ondergaan en staat op het punt zijn hemd open te trekken. Hij wil die ritssluiting wel laten zien. En voor dat ik kan vertellen dat het voor mij niet hoeft, staar ik naar een lange ritssluiting.
Alsof het een trofee is. En daar lijkt het helemaal niet op. Gênante vertoning zou ik het willen noemen. Ik sta een half uur in het verhaal, aan zijn bed en zie voor me hoe de rits wordt gemaakt en weer dichtgenaaid. De hechtingen had ik al gezien, want die zitten er nog in.. En dat allemaal ongevraagd.

Ik hoor u denken: "had dat gesprek dan afgekapt...", dat had gekund, maar ik merkte dat het hem goed deed en dan zwijg ik en luister.

Maar de vraag waarom geopereerde mensen altijd tot in detail hun verhaal moeten doen, is mij een raadsel. En ik kom ze ook altijd tegen.

Buiten is het nog steeds 6 graden boven nul. Als het gaat vriezen en sneeuwen treft u mij buiten aan. Alle geopereerde mensen zitten dan binnen...., hoop ik.