Bij elke voetbalwedstrijd is er nauwelijks een limiet aan het aantal toeschouwers. Je hebt betaald dus, je gaat erheen. Op 4 mei verminderen we het aantal mensen dat aanwezig mag/wil zijn op de Dam in Amsterdam. Ik probeer optimistisch te blijven over al het goede wat er gebeurt. En dat gebeurt nog steeds! Er zijn jongeren en ouderen die begaan zijn met ouderen en jongeren die zorg behoeven. Die hen in het verzorgingshuis een fijne middag bezorgen. Niet zeuren over betalen, nee er gewoon zijn. Als ik dat zie, wordt mijn glas meer dan halfvol. Het halveren van het aantal mensen dat wil herdenken, en degene die wel worden toegelaten allemaal fouilleren, is een aanslag op dat glas. Het herdenken wordt treuriger dan ooit. Naast de doden zullen mijn gedachten daardoor worden afgeleid Wil ik niet, maar gebeurt. Vier mei wordt nooit meer 4 mei. En de angst dat er toch een of andere gek iets gaat roepen is groot, heel groot. Is vijf mei nog wel relevant? Welke vrijheid vieren we dan? Gefouilleerde vrijheid, of vooral dat we onze garages en zolders eindelijk hebben opgeruimd en dat laten zien aan iedereen die rotzooi wil kopen? Vier en vijf mei worden nooit meer hetzelfde. De aantallen zullen elke jaar verminderen. De angst overheerst. Beseffen we waar we naar toe zijn afgegleden? Allemaal vragen en geen antwoorden, in een land waarin bij de formatie de vraag of we 130 mogen blijven rijden onderwerp van onderhandeling is... Ik ben even minder optimistisch, gek hè?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten