Het regent

Het zal niemand ontgaan zijn. Tenminste ons niet, want het water kwam door ons plafond waar het normaal niet mag komen, hadden wij afgesproken. De verandering van klimaat zien we dagelijks op de TV met bosbranden, modderstromen, enfin een duidelijk, oorzakelijk verband wordt steeds gelegd.        De-ver-van-mijn-bedshow was en is niet altijd de gedachte. Vooral bezorgd over de mensen die het betrof, en dan ineens... regent het in onze kamer. Komt het dichtbij, heel dichtbij. Dan een dakdekker vinden is een uitdaging. Maar die verhelpt het uiteindelijk (hopen we). Het blussen van de branden is een behoorlijk grotere uitdaging. Complete eilanden, natuurgebieden. En wanneer houdt dat op? Een vraag die ik schijnbaar makkelijk kan beantwoorden met: nooit meer! We lopen achter de feiten aan. En heb ik de oplossing? Nou voorlopig zal ik eerst het gat moeten dichten en daarna... ik denk het niet. Wie dan wel? Stoppen met het kappen van de regenwouden? Minder of liever niet vliegen? Schiphol is weer op het oude niveau, 28 miljoen vluchten dit eerste halfjaar, zelfs meer vluchten dan vóór de pandemie. We hadden gehoopt dat... Frans Timmermans dan? Volgens de bagger op Facebook niet. Ik ben pessimistisch, en hoop dat het snel weer verandert in optimisme. Opvallend is wel, dat je pas echt ongerust wordt, als het bij jezelf binnenregent. Maar Zandvoort loopt uit voor formule 1... maar wel de vraag of er regenbanden aan te pas moeten komen. Het cynisme viert hoogtij bij mij.

Kijken en dan woorden

“ Ik heb de zon zien zakken in de zee”, klopt niet. Want de aarde draait en de zon staat stil. Het blijkt een filosofische benadering te zijn, want degene die het zo verwoord zal het 'n zorg zijn. Je verwoordt wat je ziet. Lezen in een filosofisch tijdschrift prikkelt om anders te kijken. Interessant? Ik moest er wel even doorheen, omdat vaak de vraag opkwam en wat dan nog? Maar verder lezen levert toch altijd weer wat op. Ik wist bijvoorbeeld niet dat uit onderzoek (hoe doe je dat dan vroeg ik mij wel af...) blijkt dat de museumbezoeker gemiddeld 17 sec kijkt naar een schilderij, of wat er dan ook te zien is. En er wordt aangeraden minder te kijken in aantal, maar dan wel langer. Als wij musea bezoeken is er altijd een soort verzadigingsmoment. "Meer kan er niet in" roepen we dan gelukkig bijna in koor. Dus minder kijken, maar langer, je voorkomt dan kijkverzadiging. En soms gebeuren er bijzondere kijkmomenten. We waren ooit in het Bonnefanten in Maastricht. Eigenlijk toen het pas geopend was. De verf rook nog, en niet van de schilderijen. Zelfs steigerpijpen lagen nog een beetje gevaarlijk op de grond. Wij schoven die wat terzijde, dan zou er niemand over struikelen. Maar werden door een beveiliger vriendelijk doch dringend gevraagd de kunstwerken niet aan te raken... vanaf die tijd lopen wij met de handen op de rug door elk museum. Zoals voetballers in het 16-meter gebied. Museum bezoeken doe je zelden alleen. Vaak, eigenijk steeds vaker, worstel je jezelf door smartphone-houders die willen vastleggen wat ze gezien hebben. Ze kijken dan thuis naar wat ze gezien hebben? Datzelfde fenomeen zie je ook bij wielerwedstrijden. Ze staan uren te wachten op de renners en als ze dan eindelijk voorbij zoeven, leggen ze dat vast met hun telefoon. Voor wie? Soms klim je uren naar een prachtige hoogte en geniet daarvan, en vervolgens met een verrekijker te kijken waar je vandaan kwam.. Kijken is een kunst. Foto's maken ook. Kijken en foto's maken is verheven tot kunst van deze tijd...

keuze of reclame?

 Het komt wat weinig voor dat ik in deze column iemand help in het maken van een goede en verantwoorde keuze. Al weken worden we via de bekende reclame wijzer gemaakt hoe we onze spieren en gewrichten beter kunnen helpen. Zelfs onze trots Gullit beveelt het aan. Ik wil niet weten wat hij eraan verdient, maar ik denk geen betere spieren, en al helemaal geen betere gewrichten/ kraakbeen. Let op wat er gebeurt als je het radio, of TV-spotje weer ziet of hoort. Aan het einde, of soms vlak voor het begin (dan weet je nog niet dat de VitaePro reclame eraan komt), zegt een stem heel snel dat Boswellia serrata nog een lopende gezondheidsclaim heeft. Vertaald betekent dat: het is nog niet bewezen aan de hand van een evaluatie dat het helpt, daar wachten zij nog op,  maar...VitaePro is vernieuwd. Waarom dan niet in één keer een goed product is een relevante vraag, lijkt me. De vernieuwing zit in het stofje voor soepel kraakbeen/gewrichten. Er zit nu meer Boswellia serrata in,  geen 100mg (!veel hè) maar 125 mg. En Ruud beweert, ik citeer:" Het helpt mij gewoon!" einde citaat. Hij is zelfs ambassadeur. Wát helpt je gewoon Ruud? Dat spul, Boswellia serrata is een ingrediënt dat al honderden jaren in de Indiase geneeskunde wordt gebruikt, dat beweert VitaePro. En wat bewijst dat? Bewijzen geven zij niet. 

En nu mijn bescheiden advies, waarbij je vooral zelf de keuze moet maken... Bestel het niet. Of, en hoeveel het helpt staat nergens. Het helpt, zo schrijven ze als aanvulling op je voeding, juist met je spieren en gewrichten in gedachten. Ik verzin het niet zij schrijven het echt. Wat ze bedoelen...geen idee.

Je kunt ook een abonnement nemen en dat mag je gratis opzeggen... Niet aan beginnen, hoef je ook niks op te zeggen. Maar de keuze blijft aan jou...

nog meer of minder?

 Al eerder schreef ik over de leegloop uit de tweede kamer. Politici denken meer dan ooit aan: wat is het waard als ik mij inzet voor Nederland. Ik vat het even globaal samen, want elke afweging kan natuurlijk anders zijn. Ik geloof als je door bedreigingen en haat, via welk kanaal dan ook, geconfronteerd wordt, dat dit in ieder geval een logische afweging vraagt. Het valt echter op dat het er zoveel zijn. En ik weet niet of dit de juiste vergelijking is, maar hetzelfde zie ik ook terug in het meedoen, of afhaken in de vrijwilligers sector. Het lijkt wel alsof de pandemie hieraan ten grondslag ligt. Vanaf die periode kampen veel verenigingen met een tekort aan vrijwilligers. Maar ook leden zijn afgehaakt en niet teruggekeerd. Een beetje dezelfde vraag die boven kwam, toen we ons afvroegen hoe het kan dat we "ineens" zoveel vacatures hebben. Waar is iedereen gebleven, was een veel gehoorde verontwaardiging. En het lijkt niet te herstellen. Sportclubs, fitnesscentra, muziek en theater. En ik weet zeker dat ik niet alles heb opgenoemd. Cultuur zit vastgemetseld in mijn hart, en al heel lang. Ik kan een pleidooi schrijven wat theater maken met je doet. En dat in elke leeftijd, en ik spreek uit eigen ervaring. Dus laat cultuur toe in je hart, of het nou het bezoeken is van theater, of zelf op het podium staan. Voor jong en oud brengt het veel, heel veel....Meld je aan! En daarmee heb ik de komkommer van vorige week terzijde gelegd, want dit is heel serieus...