Al eerder schreef ik over de leegloop uit de tweede kamer. Politici denken meer dan ooit aan: wat is het waard als ik mij inzet voor Nederland. Ik vat het even globaal samen, want elke afweging kan natuurlijk anders zijn. Ik geloof als je door bedreigingen en haat, via welk kanaal dan ook, geconfronteerd wordt, dat dit in ieder geval een logische afweging vraagt. Het valt echter op dat het er zoveel zijn. En ik weet niet of dit de juiste vergelijking is, maar hetzelfde zie ik ook terug in het meedoen, of afhaken in de vrijwilligers sector. Het lijkt wel alsof de pandemie hieraan ten grondslag ligt. Vanaf die periode kampen veel verenigingen met een tekort aan vrijwilligers. Maar ook leden zijn afgehaakt en niet teruggekeerd. Een beetje dezelfde vraag die boven kwam, toen we ons afvroegen hoe het kan dat we "ineens" zoveel vacatures hebben. Waar is iedereen gebleven, was een veel gehoorde verontwaardiging. En het lijkt niet te herstellen. Sportclubs, fitnesscentra, muziek en theater. En ik weet zeker dat ik niet alles heb opgenoemd. Cultuur zit vastgemetseld in mijn hart, en al heel lang. Ik kan een pleidooi schrijven wat theater maken met je doet. En dat in elke leeftijd, en ik spreek uit eigen ervaring. Dus laat cultuur toe in je hart, of het nou het bezoeken is van theater, of zelf op het podium staan. Voor jong en oud brengt het veel, heel veel....Meld je aan! En daarmee heb ik de komkommer van vorige week terzijde gelegd, want dit is heel serieus...
2 opmerkingen:
De spijker op de kop. In de politiek, bij de vrijwilligers, het wordt alsmaar en overal minder zo lijkt het…… tot er alleen het ‘ieder voor zich’ overblijft.
Het schijnt steeds weer dat de meesten weglopen
voor de werkelijkheid. Ze zien de oplossing niet meer en geven de pijp aan Maarten. Laat anderen het maar opknappen en dat gebeurt meestal niet. Jammergenoeg zo blijven er weinig goeden over.
Laten we hopen en erop vertrouwen dat het weer anders wordt.
Een reactie posten