Kijken en dan woorden

“ Ik heb de zon zien zakken in de zee”, klopt niet. Want de aarde draait en de zon staat stil. Het blijkt een filosofische benadering te zijn, want degene die het zo verwoord zal het 'n zorg zijn. Je verwoordt wat je ziet. Lezen in een filosofisch tijdschrift prikkelt om anders te kijken. Interessant? Ik moest er wel even doorheen, omdat vaak de vraag opkwam en wat dan nog? Maar verder lezen levert toch altijd weer wat op. Ik wist bijvoorbeeld niet dat uit onderzoek (hoe doe je dat dan vroeg ik mij wel af...) blijkt dat de museumbezoeker gemiddeld 17 sec kijkt naar een schilderij, of wat er dan ook te zien is. En er wordt aangeraden minder te kijken in aantal, maar dan wel langer. Als wij musea bezoeken is er altijd een soort verzadigingsmoment. "Meer kan er niet in" roepen we dan gelukkig bijna in koor. Dus minder kijken, maar langer, je voorkomt dan kijkverzadiging. En soms gebeuren er bijzondere kijkmomenten. We waren ooit in het Bonnefanten in Maastricht. Eigenlijk toen het pas geopend was. De verf rook nog, en niet van de schilderijen. Zelfs steigerpijpen lagen nog een beetje gevaarlijk op de grond. Wij schoven die wat terzijde, dan zou er niemand over struikelen. Maar werden door een beveiliger vriendelijk doch dringend gevraagd de kunstwerken niet aan te raken... vanaf die tijd lopen wij met de handen op de rug door elk museum. Zoals voetballers in het 16-meter gebied. Museum bezoeken doe je zelden alleen. Vaak, eigenijk steeds vaker, worstel je jezelf door smartphone-houders die willen vastleggen wat ze gezien hebben. Ze kijken dan thuis naar wat ze gezien hebben? Datzelfde fenomeen zie je ook bij wielerwedstrijden. Ze staan uren te wachten op de renners en als ze dan eindelijk voorbij zoeven, leggen ze dat vast met hun telefoon. Voor wie? Soms klim je uren naar een prachtige hoogte en geniet daarvan, en vervolgens met een verrekijker te kijken waar je vandaan kwam.. Kijken is een kunst. Foto's maken ook. Kijken en foto's maken is verheven tot kunst van deze tijd...