Soms neem ik de pen al op donderdag ter hand. Er gebeurde deze week zoveel waarover je een mening kunt hebben en delen. Knops als wapenlobby. Neelie Smit-Kroes die maar voorbij blijft komen. Tata-steel, enfin veel waarover je kritisch kunt schrijven. Ik liet de pen liggen en constateerde dat de inspiratie ontbrak. Op een zondagmorgen verandert dat ineens. Ik wandel door Heerlen en bewonder de murals op voorheen lelijke muren. En er zijn er veel. We drinken koffie op een plein waar de carnaval langzaam maar zeker een plek aan het veroveren is. Allerlei kleuren lopen over het plein. En tijdens de koffie zien we twee meiden elkaar lief houden. Het kan allemaal in ons land, en het beeld is zelfs wat ontroerend. Gedurfd zou je het kunnen noemen, want dat het geen vanzelfsprekende acceptatie afdwingt, weten we. Naast de prachtige en kleurrijke muurschilderingen maakt dit mijn zondag helemaal goed. Ik pak de pen en zij, de zichtbare liefde, verslaan Smit-Kroes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten