Als ik het schrijf, kijk ik ook naar beelden die verre van plezier brengen. Moet je dan wel... of toch maar niet? Is natuurlijk een relevante vraag. Maar dan kun je niks meer...!, is dan vaak het gehoorde excuus. Er is altijd wel wat met onze wereld. Lastig als je tot op het bot een carnavalist bent. En die zijn er nog steeds. Bij de jeugd wordt het wel minder, ook vaak gehoord. Ach je doet mee of niet. Ik noemde het al eerder geprogrammeerde lol, en als je daar niet van bent, wat is er mis mee? Toen ik nog onderdeel was van het werkende leven kwam ik vaak in het Zaanse, en dan werd mij standaard toegewenst dat ik niet teveel en te diep in het glaasje mocht kijken. Heb me altijd verbaasd over het beeld dat de Zaandammers hadden van de vasteloavend. Limburg kleurt rood, geel, groen, in de straten, cafés. Het heeft weinig invloed gehad op het storten van ons geld om Turkije en Syrië te helpen. En dan maar hopen dat het niet verdwijnt in de verkeerde zakken. Altijd datzelfde dilemma bij al die goedgevigheid. Mensen wil je helpen, maar de politieke leiders niet. Een regel die elke keer weer besproken en ontkracht wordt. En dan jaren later zie je dat ons geld, destijds voor Hawaï in 2018, niet echt goed is besteed. En waar is het dan? En dan gaat de bel van de voordeur en staat er een 12 jarige die ons vraagt of we nog lege flessen hebben? Het statiegeld wil ze storten op 555. Jammer, want wij hebben deze gisteren meegegeven aan de bezorger van AH. Dat bedrijf dat met droge ogen een miljarden winst gaat verklaren. Ze hebben het ook best moeilijk met de winstmarge. Met droge ogen, prijzen verhogen dus meer omzet is een logisch gevolg. Als je dan de prijzen niet verhoogd voor de consument (zeg maar je klanten) wordt de winst minder en dat had makkelijk gekund, toch? Ik heb er zelf gewerkt maar begrijp mijn werkgever niet echt meer. En het kind loopt teleurgesteld weg en wij doneren toch maar aan 555...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten