terugkijken

 Ik word al de hele week door dagbladen en televisieprogramma's vermoeid met iets waaraan ik eigenlijk niet herinnerd wil worden. Het schijnt dat we al een jaar met corona omgaan. Vermoeid worden met allerlei statistieken die ik al tot vervelends toe heb opgegeten. Ook al was je wars van allerlei lijstjes, er was niet aan te ontkomen. En nu doen we dat niet dunnetjes, maar behoorlijk dik nog eens over. Zoals iedereen, denk ik, zijn we toe aan een toekomst. Het verlangend vooruit kijken. En hoe bijzonder de -14 ook was, ik ben wel blij met alle vogels die ons naar de lente fluiten. Alleen zitten er nog de verkiezingen tussen, waarin iedereen op een andere manier fluit. En ik wil graag kiezen. En er is ook voldoende te kiezen, maar zoals zo vaak bij de laatste verkiezingen: ik zie door de bomen het bos niet meer. Of het bos niet meer door de vele verschillende bomen. En je kunt er niet omheen dat er ook meer dan je lief is, wordt geblaat waar iedereen weer voor staat. Ook dat is niet anders. Je moet geïnformeerd worden. Geen OP1, geen Jinek geen nieuwsuur missen om zodoende een gefundeerde keuze te maken. Om een of andere reden brengt het mijn herinneringen terug. Die van hoe mijn ouders opvoedden. Er zijn paralellen te trekken, maar er zijn ook verschillen te benoemen. Vroeger vertelden de ouders je wat je te doen had. Duidelijk en helder. Ook allebei hetzelfde. Toen je echter merkte dat er toch wel wat verschillen waren in de opvatting van vader en moeder, de zg. haarscheurtjes, werd het ingewikkeld. Je moest een keuze maken en daar was je nog niet aan toe. Je was nog niet aan puberen toe. En dat kwam wel vaker op je pad. De duidelijkheid van je geloof. Je geloofde dat wat je vader en moeder geloofden. Pas toen je andere meningen hoorde, werd het moeilijk. Ook hier weer een keuze maken... liever even niet. Lekker overzichtelijk. Maar ieder mens schijnt een eigen mening te moeten hebben. Of wordt geacht dat te hebben. En daarvoor zijn kranten en TV programma's om je daarbij te helpen. Informatie verstrekking zou objectief en niet gekleurd moeten zijn. Geen verzuiling van links, rechts of het midden. Een beetje zoals Snollebollekes, het moet alle kanten op kunnen. Maar zo werkt het allang niet meer. De aantallen partijen blijft groeien, zowel landelijk als lokaal. En het wordt er niet duidelijker op. Dan heb ik het nog niet over dat er verschil is tussen vooraf en achteraf. We noemen dat polderen, coalitie vormen. Consessies doen.

Ik verlang soms, heel soms, terug naar de duidelijkheid toen we samen naar de kerk gingen, vooral samen  met vader en moeder. Je mening deed er niet toe. Gewoon (onder)gaan. Maar dat is nu een utopie, dat kan nog onmogelijk zo. En als ik er aan terug denk, borrelt bij mij ook het voorval op, toen we op weg waren naar de hoogmis, waarbij mijn vader vergeten was zijn kunstgebit in te doen. Mijn moeder hem toen  "ongemerkt" toefluisterde: "Gerrit doe hubs dien kunstenj vergaete.."(Gerrit, je hebt je kunstgebit vergeten).

Hij had toen ook geen keuze dan terug naar huis te gaan en zijn tanden ophalen...