Op bezoek bij verre familie (in afstand dan) is toch weer altijd een feest. Tijdens zo'n bezoek komen de verhalen van ouders en schoonouders volop aan bod.
En vaak de herkenbare verhalen voor alle partijen. Zoals de schoonvader, die een bloemenzaak had en natuurlijk alles van bloemen wist. Dat vooral liet merken, toen hij op leeftijd, na veel heen en weer, zich eindelijk naar de bloem-schik-workshop liet rollen. Voordat de vrijwilliger ook maar enige aanwijzingen kon opstarten, was zijn workshop al geëindigd met de woorden:" Wat zijn dat voor rotbloemen, moet ik daarmee gaan schikken?"
Het praten over die oudjes gaat ons ook veel beter af nu zij er niet meer zijn. Het is net alsof dan meer en makkelijker naar boven komt. En er is een gezamenlijk onderwerp, waar we ons allemaal in herkennen. Bejaardenhuizen, ze bestonden vroeger nog en sinds dat ik het boek van Hendrik Groen gelezen heb, staan zij bij mij te boek als inspiratiebron van de humor. De mokkende meerderheid en een niet aflatend terugkijken met de woorden: ja, maar dan vroeger....!
Het eten is daarbij ook vaak onderwerp van gesprek, dat is namelijk vaak te zout, te zoet, te koud, te flauw en was vroeger altijd beter.
Deze week moest ik mijn auto naar de garage brengen, omdat er een lampje brandde, dat eigenlijk niet moet branden. In de garage gaat hij dan aan het infuus. Vroeger (jeetje, nou zeg ik het zelf...) deed een monteur de motorkap open, keek ernstig (met een blik: ik heb er verstand van...), daarna bezorgd en onderstreepte dat met de woorden:" tja, tja, wat zal ik er van zeggen?". Als er iemand moet weten wat ervan te zeggen ben jij het! En die laatste blik en uitspraak werden dan meestal vertaald in een groot, door mij te betalen bedrag. Ik heb nooit gecontroleerd of er überhaupt iets vervangen was, jullie?
Nu is dat dus anders. Ik kon rustig 'n kop koffie gaan drinken, want de computer deed zijn werk.
Er komt geen mens aan te pas en toch worden er uren gerekend.
Rustig bij 'n kop koffie, met een glossy magazine, doodde ik de tijd. In het magazine stootte ik op een bijzondere culinaire bladzijde met allerlei recepten. Met enige verbazing las ik de instructie bij een recept: 'U begint met de dressing: zweet de sjalot en de knoflook in een beetje olijfolie. Passeer de reductie door een zeef en monteer de overgebleven vloeistof met de olijfolie'.
Ja, het stond er echt.
Ik ga verder: 'Monteer hierna de geklaarde boter en maak het af met peper en zout. Garneren met kummelcress.'
Nu was ik natuurlijk in een garage en de woorden koppelden mijn denken gelijk aan de blik van de monteur.
Maar het deed mij ook denken aan eten met familie in een duur, zeg maar zeer duur, restaurant. De brigade van de keuken kwam, zes in getal, om het hoofdgerecht in één keer aan ons te tonen door tegelijk de zes warmhoudstolpen van de borden te verwijderen.
Wij durfden elkaar niet aan te kijken. Op het bord lagen drie spruiten, vier haricoverts, twee kroketjes en een hompje vlees héél zielig te zijn. Alleen de brigade juichte feestelijk en keken tevreden over het behaalde resultaat.
Met honger gingen wij huiswaarts en het verhaal komt nog vaak bij bezoekjes spontaan naar boven.
Inmiddels meldt de monteur zich en vertelt dat er een sensor stuk is en vervangen moet worden. Ik wist niet dat die in mijn auto zat, maar weet nu wel dat dit €350 kost.
Vrolijk Pasen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten