zwarte rook

Voetbal kijken is niet meer aan mij besteed. Er voor thuis blijven, doe ik  al jaren niet meer.
Studio sport op zondagavond is nog het enige, waarvoor ik op de bank ben te krijgen. En, toegegeven, sinds de spanning van wie-wordt-er-kampioen met wat meer plezier. Het begin van elke wedstrijd verbaast mij echter elke keer weer. Vooral omdat er geen enkele speler is, die protesteert tegen het afsteken van zoveel vuurwerk voor de wedstrijd. Het zicht op beide doelen is vaak ver te zoeken, letterlijk, om nog maar te zwijgen over de stank. En toch, bij elke wedstrijd gebeurt het. En bij Vitesse tegen Feyenoord werd er tijdens de wedstrijd zwarte rook geproduceerd. Zoveel, dat toeschouwers op diverse ringen wel hadden betaald maar  meer dan de helft van de wedstrijd  niets hebben gezien.
En de belangrijkste vraag blijft mij bezig houden, waarom dat afsteken nog steeds mag, terwijl het toch echt geen 31 december na 14:00 uur is. Welke burgervader heeft de moed om te zeggen: geen vuurwerk meer ook niet voor grote kinderen. De ruimte waarin het gebeurt, met nogal veel publiek,
is zeker niet zonder gevaar.
Ach, het zal het gedoogbeleid zijn waar wij, naast het watermanagement, zo bekend en beroemd om zijn geworden.
Heel Nederland werd deze week verrast door een interview met onze Koning. Wilfried de Jong geprezen om zijn natuurlijke vraagstelling en het niet mijden van moeilijke onderwerpen. Naast het feit dat ook ik een plezierig gesprek gezien heb, vond ik de ophef over het tonen van de emotie wat overdreven. De verwachting waarom deze koning geen emotie zou tonen, ligt volgens mij bij zijn moeder. Die was vaak strak in het gezicht, het haar altijd op dezelfde manier gemodelleerd en eigenlijk zelden in voor een geintje. Vrolijk huppelde ze op het gras van Paleis Soestdijk met haar verloofde Claus. Het enige spontane moment dat ik heb gezien, buiten een kus tijdens een rondwandeling in Amsterdam. Maar onze koning heeft een trillende onderkin als hij praat over zijn overleden broer. En dat ontroert ons dan weer en ontlokt de uitspraak: "het is net een gewoon mens". En waarom ook niet, zou ik zeggen!
De natuur is deze weken op z'n mooist. Natuurlijk de bloesem heeft wel wat geleden door de min-graden, maar ik zag nog mooie appelbloesem in Zuid-Limburg. Vlakbij het Savelsbos waar ik samen met mijn vrouw daslook bewonderde. Deze wilde plant geeft zoveel geur af, dat je er een beetje high van wordt. Maar de prachtige witte bolletjes, uienbolletjes, bloeiden nog welig. En in dit bos fluiten de vogels, fluiten als nergens anders. En wij zijn geen echte vogelkenners. Ja, een specht, als we die horen, fluisteren we in koor: de specht! Dan merkt mijn vrouw een bijzonder vogeltje op:" beetje rood", zei ze. Dus ik:" Een roodborstje? Nee daar is het te groot voor. Een groot roodborstje", probeer ik dan, maar het heeft geen zin.
We herkennen de vogels gewoon niet, maar dat hoeft ook niet, ze fluiten in ieder geval allemaal. En daarvan genieten we. In mijn achterhoofd blijft echter de noodroep van de vogelbescherming over de weidevogels. Die verdwijnen namelijk, zo schijnt het. Wij lopen door het bos en we horen vogels, veel vogels, er is geen weide te bekennen. En wij, wij missen niks.
Dat kun je niet zeggen, als je even nadenkt, over 100 dagen Trump. Wat een uilenbal is dat zeg, om maar even in vogeltermen te blijven. Hij blijft liegen en komt er mee weg. Hij trekt ons klimaatakkoord, dat met moeite was verkregen, gewoon van tafel. Amerikanen waar zijn jullie? Alleen met een demonstratie redden we het niet. Maar wat dan wel? Wat helpt nog tegen deze gladjanus, die overal mee wegkomt? Vragen, vragen en ook ik heb geen antwoorden. Je kunt iets vinden, gelukkig maar, zonder opgepakt te worden, dat is een voorrecht. De spanningen nemen toe. Noord-Korea heeft ook zo'n zelfde uilenbal, maar als ik dan moet kiezen? Kijk en dat is vaak het probleem, je moet kiezen. Het jammere is dat het kiezen uit kwaden de overhand krijgt.
En dan is de vraag: Is er wel iets te kiezen?