In één week herdenken en bevrijden. Ik gun alle oorlogshaarden het vieren en hebben van vrijheid in deze roerige wereld. De 4e mei staat bij ons in de agenda geblokt. Op tijd thuis zijn om de herdenking op de Dam niet te missen. Dat hoort bij onze jaarplanning, zoals Kerst, Pinksteren en Koningsdag. Elk jaar weer lezen we de discussie in de media over wie we dan moeten herdenken.
Om te beginnen moeten we niks.
Het is ieders vrije keuze om dat te doen. En wat mij betreft ook ieders vrije keuze om te gedenken wie je wil. Het is een mooi moment. Mooi klinkt wat vreemd, maar zo voel ik dat wel. Mooi om te zien hoe generaties het aan elkaar doorgeven. Hoe kinderen betrokken raken bij de gedachte dat er doden zijn gevallen voor onze vrijheid. Margraten is indrukwekkend, niet alleen nu, maar eigenlijk altijd. De vele witte kruizen ademen onze vrijheid. Je leven geven voor de vrijheid, niet alleen voor jezelf, ook voor je vaderland. Ook voor je moederland trouwens.
De stilte op de Dam om 20:00 uur. Ijzige stilte, die gelukkig niet meer doorbroken wordt door een of andere....
Met de bevrijdingsdag heb ik wat minder. Ik weet niet of ik recht heb op het vieren ervan. Ik draag te weinig bij aan de vrijheid. Ik schrijf erover, dat is bijna alles wat ik kan doen, denk ik lekker makkelijk. Ik vind de vrijheid zeker niet vanzelfsprekend, maar dat ik er nou zo bewust aan werk.... Ik sta niet te demonstreren als Assad of wie dan ook, chemische wapens gebruikt. Ook niet op de barricade dat er nee gestemd moet worden, als een ja de vrijheid in Turkije beperkt. En heb ik dan wel recht om mijn vrijheid te vieren, terwijl ik wegkijk bij anderen die dat niet hebben?
Ik zong ooit over de "nie-wieder-krieg". Ik zong erover dat hij er toch weer is. Dat deed ik ruim 20 jaar geleden. Ik luisterde deze week naar de tekst en dacht: Hij is er nog steeds en in alle hevigheid.
En wat kan er dan relativerender zijn dan je kleindochter. Die huppelt vrolijk door de speelhal waar we naar toe zijn gegaan, omdat de buitenspeeltuin dicht was. Het was te koud en inderdaad het was te koud. Ik schreef al eens eerder hoe dat er aan toe gaat in zo'n hal. Is niet mijn ding, maar ik kan er een boek lezen en weet dat zij zich opperbest amuseert. Ik zie ook nu weer van alles gebeuren. Dus mijn boek lees ik met veel afleiding om mij heen. Drie bladzijden is de max.
Zo is er een aantal tafels verderop een verjaardagsfeestje. De jarige wordt 8 en dat vieren we in zo'n hal. De moderne manier van verjaardag vieren. Via de speaker nodigt een vriendelijke stem de kinderen van het feestje uit aan tafel te komen, want de frietjes zijn klaar. Als een soort rugby scrum komen de kinderen, acht in getal, naar de tafel gerend.
Ik zie geen borden....Dat klopt, want de frietjes worden op het tafelkleed uitgestrooid. Ik zie ook geen bestek. Dat klopt ook, want er wordt met handen gegeten.
De mayonaise wordt op het tafelkleed uit de fles geperst. Een jongen schrijft zijn naam met mayo en ketchup op het tafelkleed. Hij heeft een lange naam. Het voederen kan in alle hevigheid beginnen. En daarna weer snel de speelhal in!
De frikandellen blijven half opgegeten op tafel liggen en de bitterballen te bitter bevonden. De helft van de frietjes blijven ook over en de overblijfselen van de mayo en ketchup had makkelijk nog drie namen meer kunnen opleveren. Ik zie de beelden van schrapende lepels in de vuilnisbakken voor me....
Einde van de bevrijdingsdag. Einde van een verjaardagsfeestje. Zouden deze kinderen om 20:00 uur twee minuten stil zijn geweest. Ik denk t....ik hoop t.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten