Het hebben van huisdieren, anders dan een kat of hond, is aan leeftijd gebonden."Ik wil een konijn!" of " ik wil een cavia!", zijn vragen die je kunt vastplakken op de leeftijd van 6 t/m 9. Mijn moeder was echter een uitzondering. Wij als kinderen vroegen weliswaar om allerlei huisdieren, maar zij drukte haar voorkeur door, en er kwam een "pietje". Dat was een kanarie, en natuurlijk geel, maar als hij al iets riep was dat vaak: PIET! Zijn naam werd verkleind, zoals alles bij ons vroeger, en werd dus Pietje. Mijn moeder sprak met Pietje, zoals ze ook vaak tegen ons bezigde. "Pietje wat heb je nu weer gedaan?", hoorden wij vaak, als hij al rondvliegend ergens zijn poepje had laten vallen. Hij vloog dus door de kamer en ook door de keuken en legde overal wel wat neer. Dat had wat ons betreft ook in de kooi gemogen, maar het was alsof hij (of zij) wachtte totdat hij door het huis vloog. Of het een hij of zij was? Hier werd in ons huis niet over gesproken. Was niet relevant. Er kwam er ook altijd maar één. Überhaupt werd in ons gezin niet gesproken over welke geaardheid dan ook, dat het bestond en al helemaal niet dat een van de zes nazaten er iets mee van doen had. Er waren geen vragen, of we stelden ze niet. De overvloed aan informatie nu, was ons vreemd. Een Loveparade zoals in Amsterdam is onze ouders bespaart. Zij zouden al fronsend elkaar hebben aangekeken en ons vriendelijk doch dringend verzocht hebben over te schakelen naar de Duitse zenders. Of, en dat kwam mijn moeder prima uit, dat wij maar eens de kooi van Pietje schoon moesten maken. En al fladderend ging hij op de TV zitten vlak voordat "der Goldene schuss" zijn hoogtepunt bereikte. En hij liet alles lopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten