We wandelen door een prachtig bos met vennen. De kikkers begroeten ons. Als we ze willen fotograferen springen ze weg. Dat horen we wel, maar zien we niet. Daar zijn kikkers goed in. Midden in het bos ligt een restaurant en dat nodigt uit tot een drankje. Hoe dichter we erbij komen, hoe groter het verlangen naar een pilsje, cappuccino, misschien thee.We zien ook dat er een speeltuin bij ligt. Weinig kinderen glijden van de banen en schommelen zichzelf. We twijfelen. Niet dat wij geen kinderliefhebbers zijn, we hebben ze zelf. Die schommelen weliswaar niet meer, maar we herinneren ons de tijd als gisteren. De twijfel zit in de verantwoordelijkheid die we voelen of het goed gaat. Ouders letten minder op. Althans zo voelen wij dat. En er gebeurt ook in onze verwachting altijd van alles. Toch gaan we zitten. Dan volgen er een aantal gezinnen en wordt het best druk. Ook honden worden deelgenoot van ons uitzicht. Blaffend begroeten zij elkaar. De baasjes vinden dat normaal, wij denken ssssssst. De drankjes zijn geserveerd. Een koud pilsje vergoedt alle negatieve verwachtingen. De kinderen komen natuurlijk ook wat drinken. Worden zelfs getrakteerd op een heerlijk ijsje. Het is op de speeltoestellen voortreffelijk gegaan. Onze verwachtingen van alle onheil valt weer mee. Maar dan komen de wespen. Zij willen ook ijs. -Let-nou-op-bij-elke-hap, weten wij nog dat we onze kinderen waarschuwden. Niets van dat alles horen we om ons heen. Huilende kinderen met slaande vaders, en wuivende moeders. Dat is nou net wat zij niet moeten doen. En het voorbeeld geven is matig. De ijsjes zijn groot, te groot en blijven dus achter op de tafel. Dat trekt nog meer wespen aan... We besluiten te vertrekken. Het was een mooie dag ... in het bos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten