Wat zou je doen, als je wist dat de worst die je net bij de keurslager hebt gekocht, gemaakt wordt in een grensoverschrijdende omgeving? In een slagerij waar de slager met harde hand en soms met vlijmscherpe messen het gehakt draait. Of op de werkvloer van de supermarkt, waar de vakkenvullers worden gedrild en gepest? Ga je dan nog boodschappen doen in zo'n winkel? We weten het niet, of willen het niet weten. Komen er geen vakkenvullers thuis na een avond hard werken in een zeer hoge productiviteitsterreur? En praten zij er dan niet thuis over? Of zijn ze misschien zo moe dat het niet meer aan de orde komt. Ouders vragen niet? We sluiten de ogen en niet alleen als we gaan slapen. We willen het eigenlijk gewoon niet weten. En heel lang al, totdat iemand de moed heeft het aan te kaarten. En dan ontstaat er ineens verontwaardiging. We leven in een land waarbij we alles onderzoeken. Ik kijk met heel veel plezier naar het natuurprogramma "vroege vogels". Maar ook met de nodige verbazing als ik weer zie, wat er allemaal uit een onsje zand aan dieren tevoorschijn komt. Dat weten we dan weer wel, en ook daar verbazen we ons over. Er bestaan dus mensen die dat onderzoeken, en vogels vangen om ze te ringen. Vinden we ze ooit terug die vogels, en als ... wat dan? En leuk die diertjes allemaal, maar vaak vraag ik mij ondeskundig af: oké en nu? Maar toch blijf ik er naar kijken en mij verbazen. Het brengt evenwicht in het programma- aanbod van talkshows, waarvan ik mij wel eens afvraag of dat niet permanente terreur-TV is voor de kijkers...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten