waarschuwing

Deze column zal voor een aantal van jullie als lezers , niet echt iets toevoegen. Bevat geen analyse van verkiezingen of opmerking dat we in Limburg toch weer teveel op Wilders gestemd hebben. Niets van dit alles.

Het gaat deze keer over..... mijzelf.

U mag afhaken, geen probleem, vandaar dat ik even van te voren waarschuw.

Deze column, lees ik ook voor bij de lokale omroep van Geleen-Sittard, Beek en Born. 
De omroep heet Start.

En net deze lokale omroep geeft deze week een nostalgische terugblik van haar bestaan. Haar bestaan dankt zij namelijk ook aan de "Omroep Medisch Centrum". 
Een ziekenomroep van het toenmalige Barbara ziekenhuis van Geleen.

Hoe kom ik dan met een elegante woordenzwaai bij mijzelf terecht.

Radio maken was ooit mijn lust en mijn leven. Meer dan welk studieboek dan ook, waren 45 toeren platen aan elkaar kletsen, veel beter aan mij besteedt.

Mijn ouders hadden het er moeilijk mee. Ik niet, want ik wist wat ik wilde. 
Net als de toenmalige coryfeeën van de radio, de Felix Meurders en de Joost den Draaiers onder ons, want dat waren mijn grote voorbeelden.

Voor het grote werk was ik nog niet goed genoeg, vond ik(en ook een heleboel anderen vonden dat).

Het begin was er: Ik  sloot mij aan bij de plaatselijk ziekenomroep. Omroep Medisch Centrum.

Naast radio maken was dat vooral ook een nadere kennismaking met de andere sekse.

Niet dat het enig doel diende, maar het was mooi meegenomen.

Nu is een ziekenhuis over het algemeen gevuld met mensen die zich niet helemaal lekker voelen. 
Dat was ook mij niet ontgaan. 
Toch was het doel van mijn radio maken vooral, plezier voor mijzelf.

Lekker egoïstisch dus. Ik waarschuwde al, het gaat over mij!

 Ik deed wel alsof ik begaan was met wie er luisterde, maar dat zat helemaal niet in mijn doelstelling, voor zover ik die al had.

Ik draaide muziek waarmee je, in die tijd, de meeste mensen boven de veertig geen plezier bezorgde. En al helemaal niet als je ook nog ziek en misselijk was.

Toch had ik wel het idee dat de hele wereld luisterde. 
Het maximale aantal kon niet boven de 300 uitkomen, want zoveel patiënten waren er niet eens.

En het verplegend personeel.... had wel wat anders te doen.

En dan mijn eerste radiouitzending op de vrijdagavond, het programma heette hutspot. De naam vond ik niks, maar door al gelijk samen met een presentatrice dit programma te mogen doen, was de naam ineens minder verkeerd.

Alle teksten werden nog keurig op een papier geschreven. Het was meer voorlezen dan presenteren.

En zenuwachtig dat ik was.

Het ultime bereiken voor mij bij de ziekenomroep, dat was wel een eigen popprogramma.

En dat kwam er.
Samen met mijn zwager (ik laat zijn naam weg ivm de privacy) zouden wij wel even een luisterrijk programma maken voor de speciale kliniek voor bejaarden die, en zo heette dat in die tijd, de weg volledig kwijt waren. Nu noemen ze dat dementie.

Twee uur lang op de vrijdagmiddag een speciaal programma voor hen.

Stones, Beatles, Shocking Blue, we hebben ze allemaal gedraaid en stelden ons voor dat de luisteraars, die behoorlijk op leeftijd waren, de voetjes van de grond kregen als zij naar ons luisterden. Zelfs hardrock lieten wij niet ongemoeid.

En plezier dat wij hadden.

Of er ooit iemand geluisterd heeft, werd gelukkig niet gemeten. 

 Zelf plezier hebben en als er dan ook nog iemand luistert, was dat mooi meegenomen.

En nu zit ik hier weer met een microfoon voor mijn neus.

En ik vertel wat er is, wat er komt en wat ik ervan vind. Voor iedereen en niet alleen voor mijzelf.

Nou....eventjes dan.

En nog altijd hoop ik op veel luisteraars, lezers, maar een popprogramma….dat zit er niet meer in.....