mooi geweest

Het is zomer. Het weer geeft weer alle mogelijkheden. De Pinkpopgasten zijn weg en de Stones staken voor de laatste keer hun tong uit.

Ik droomde dat de zeventigers achter het podium in elkaar gezet werden. Dan op een klein plateau op vier wielen het podium op geschoven en daarna bestuurt door de techneut met een joystick.

Zou er verschil zijn geweest?. Er komt een tijd dat ook zij zonder  rollater toch moeilijk het podium op kunnen. Hoe dan ook, knap om op deze leeftijd nog 60.000 mensen op de been te krijgen.

Dat de wereldkampioenschappen begonnen zijn was ook mij niet ontgaan. Mijn start was: niet kijken. Ik had genoeg van al dat getik-tak naar achteren, in plaats van naar voren. Ik dacht ik ga heerlijk naar de film, dan hoef ik mij niet op te winden. Er waren drie vrouwen in de zaal die dachten er ook zo over, waaronder mijn eigen vrouw. En ik was de enige man.

Hoe het uitgepakt heeft is bekend. Volgende keer ga ik toch weer naar de film.

Waar ga ik jullie nog eens mee lastig vallen zo vlak voor de zomervakanties?

Ik zal toch even willen stilstaan bij het heengaan van mijn schoonvader van 96.

Gezegende leeftijd, ik hoor het U denken en U hoort het mij bevestigen.

Als je bijna 65 jaar met je partner op deze aardbol hebt mogen rondlopen dan is dat op z'n minst bijzonder.

Hij was een man van de muziek. Hij hield van veel, heel veel muziek. Van Ellington, Count Basie tot the Beatles.

Maar hij was ook, hoe zal ik dat eens netjes zeggen, een voorbeeld hypochonder, waarvan ik er weinig ben tegen gekomen in mijn leven tot nu toe.

Wat kan er niet allemaal mis gaan, met je lichaam, met parkeren, met de post en ga zo maar door.

Maar vooral met het eten. Hij had een hekel aan houdbaarheidsdata want hij geloofde ze nooit.

Beren op de weg heeft hij gezien, kuddes beren.

En toch ook genoten, heel veel genoten. Als hij het zelf maar niet hoefde te organiseren, want dan zou het waarschijnlijk....enfin beren dus.

Het laatste half jaar verbleef hij in het verpleeghuis als gevolg van een herseninfarct.

En dan wordt het leven ineens heel anders.

Dan staat het weten stil, dan wordt de tijd onvoorspelbaar, dan eindigt je leven eigenlijk. En toch blijf je leven. En toch wil je dat niet meer. Dilemma. Wie beslist waarover?

En daaromheen lopen verzorgers en hordes vrijwilligers. Jammer genoeg geen politici.

En ik wist het ook niet, maar nu weet ik het des te beter.

Verzorgers doen hun stinkende best om er van te maken, wat er van te maken is. Dat is nu al heel moeilijk en het wordt....

Als mijn schoonvader niet in het verpleeghuis terecht was gekomen had ik dit niet geweten, niet geschreven. Ik zou er nooit geweest zijn.

En bij het regelmatig zien, word ik er nu al niet vrolijker van en als ik dit kabinet blijf steunen( en dat doe ik al niet meer), wordt het nog schrijnender. Niet kwaad worden als je vader of moeder straks gewoon een dag in haar eigen ontlasting moet blijven liggen.

Niet kwaad worden als hij of zij ineens niet meer te vinden is, gewoon weg, op straat want er is geen toezicht meer.

Jeetje, ik ben u nu wel heel erg uw vakantiegevoel aan het bederven. Moet dat nou weer zonodig?

Ja dat moet, want eens komt er weer een keuze met het potlood.... hoewel ik zou niet, weten wie hier echt verandering in kan brengen of eigenlijk wil brengen. Als we vaker dan ons lief is managers in beklaagdenbankjes zien zitten, die een masarati rijden en niet beseffen dat het ethisch niet kan, dan ligt daar onder andere de oplossing. Zeker als blijkt dat hij zich geld oneigenlijk heeft toegeëigend.

Zorg voor ouderen en allen die hulp behoeven met respect blijven verzorgen.

Geen afbraak en meer controle op managementniveau.

Hulde voor de handen aan bed. Lintjesregen voor diezelfde handen.

Mijn schoonvader heeft nog geluk gehad. En ik......

Ik ga op vakantie, u ook?