theater

 Omdat jeugdtheater Lef in de concertzaal van de Hanenhof theater maakt, kom ik vaak in die concertzaal. En dan komen herinneringen ongewild en vaak gewild weer boven, toen ik daar zelf op het podium stond. We maakten cabaret in Limburgs dialect. Deze zaal was toen niet voorzien van stoelen, licht, of ook maar enigszins een theateruitstraling. Zelf licht ophangen, stoelen zetten, decor bouwen, we deden alles zelf. Een droom stond ons voor. Een mooie theatervoorstelling. Die wel moest kloppen natuurlijk. Technisch in ieder geval. We hadden de juiste geluidsman, we hadden de juiste decorbouwer en zelf waren we ook niet wars van perfectionisme. Alles werd drie tot vier keer gecheckt en geluidsfragmenten waren er in meerdere exemplaren voorhanden want...je wist maar nooit. Wat we niet in de hand hadden waren de laatkomers. Je kent ze vast van andere theaters. De deuren gaan open en ineens komt er nog een bus binnen. Helaas in de file gestaan. Nu hadden wij geluk, want hele bussen was wel een streven, maar dat is er nooit van gekomen. Maar wel een enkeling die te laat kwam. En die ging dan per ongeluk tegen de lichtschakelaar staan die de hele zaal in lichterlaaie zette, maar dan in uiterst wit tl-licht. Het waren vier schakelaars die allemaal een andere kant opstonden. Deze eenvoudig weer uitschakelen, was een heuse uitdaging. Het duurde even voordat het mooie geel en rood weer de overhand kreeg. Alles geregeld, maar dat hadden we niet in de hand.

En hieruit een levensles halen is niet moeilijk. Al bereid je je nog zo goed voor, er is altijd wel iets waar je geen invloed op hebt. En dan verzuchten: Es como es... het is zoals het is