respect

Is misschien wel een beladen titel. Een woord dat tijdens de herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog vaak onderdeel was van uitgesproken teksten. Ik keek naar de lezing van Angela Merkel. Zij is in staat om bij mij ontroering teweeg te brengen. Er biggelden zelfs wat tranen. Hoe dapper moet je zijn om als Duitser überhaupt, vreemd woord trouwens, zo'n lezing samen te stellen. En met een bewonderenswaardige rust de tekst uit te spreken. De inhoud was indrukwekkend, vond ik. Geen verjaring maar verantwoordelijkheid blijven nemen. Citaat: "Niets kan de leegte vullen die is achtergelaten door de mensen die zijn vermoord. Niets kan het verlies en de pijn van de "het missen" wegnemen. De gepleegde misdaden zullen niet verjaren." En Angela Merkel neemt dit jaar afscheid. We "verliezen" een groot Bundeskanzler die Europa op de kaart heeft gezet. Niet met grootspraak, maar met gepaste redelijkheid. Eigen identiteit niet verliezen, maar waar het kan elkaar versterken. Hoe eenvoudig kan het zijn. Hoe lastig en weerbarstig is dat in de praktijk.

Soms is respect dichtbij en verwarmd. Besluiten nemen, dwingt dat al af. Zeker als het gaat om je eigen leven. Hoe indrukwekkend kan dat zijn. In ons land de mogelijkheid geboden om hierover in alle zorgvuldigheid de beslissing te nemen. Wie staat er op om te kunnen of mogen oordelen over je eigen bestaan? Dat je dat zelf mag beslissen, is een voorrecht. En dwingt respect af. En je neemt dat vaak niet alleen mee. Je partner, kinderen, ze zijn er allemaal onderdeel van. Dat samen meemaken is bijzonder en tevens ook moeilijk. Met alle meningen die we hebben. Het is goed om het klein te houden. Teruggeven naar degene die het betreft en dat is al moeilijk genoeg. Maar ook moedig, heel moedig.

Muziek kan troost bieden. Zeker als muziek in je leven zoveel vreugde gebracht heeft. Moet ik altijd denken aan de eenvoudige compositie van Lennon-McCartney: I'll follow the sun. 

Hoe dan ook...