jokken

 Als kind was ik al in verwarring. Wanneer jok ik nou en wanneer lieg ik? Kijkend naar de debatten deze week, vielen al mijn gebezigde onwaarheden onder het vrome jokken. Als mijn vader en moeder niet thuis waren, ontstond er spontaan meer vrijheid. Vrijheid om bijvoorbeeld te voetballen op het gras dat door mijn getuinde vader gekoesterd werd en gemillimeterd. Voetballen daarop was uit den boze. Dat wisten wij natuurlijk wel, maar het gras was groen, de bal aanwezig dus: aanvallen! Dan was het vooral moeilijk de kwetsbare bloemen niet in aanraking te laten komen met de bal. Maar dat je soms de bal verkeerd raakte, was onvermijdelijk. De tulp, een uiterst kwetsbare bloem, toen al, moest het vaak ontgelden. En het was dan ook gelijk een aanstellerij van zo'n bloem van jewelste. Kopje onherstelbaar laten hangen. Dan was diplomatie hard nodig en overleg: hoe gaan we dat herstellen, want de tulp verwijderen was geen optie. Mijn vader zou dat gelijk zien. Hij koesterde naast het gras ook de tulp. Op enig moment hadden we de oplossing, waarbij we met een speld de geknakte steel weer rechtop hielpen. Voor de eerste uren was dat de oplossing. Voor een aantal dagen daarna niet meer. De tulp ging hoe dan ook hangen, de krent!

En als mijn vader en moeder thuis kwamen, hadden wij natuurlijk afgesproken niet te verklappen dat we gevoetbald hadden. Een hele logische jok, geen leugen. "En wat hebben jullie gedaan vanmiddag?" Een vraag waarmee we allen worstelden. "Ik kan het mij niet meer herinneren", zei ik  en de ander:" ehhh niks eigenlijk!" Het indringende kijken van mijn ouders was niet heel lang nodig om mijn vader een wandeling te ontlokken in zijn tuin. Hij vermoedde van alles, maar zag niks. De tulp stond nog even fier overeind.

Ik keek gisteren tot laat op de avond naar de tweede kamer . 

Rutte had van mij best een bos tulpen mogen hebben (met wat spelden)!