Een pasgeborene gaat groeien. Of hij of zij dat nou wil of niet. Er wordt moedermelk en daarna Olvarit in het openstaand mondje gezogen en gestopt. In den beginne is er nog protest, tot de boorling het lekker gaat vinden. En dat onderscheid wordt snel duidelijk in het terug proesten, zoals we dat allemaal herkennen. Vooral stampotjes, zoals wortelen, leveren dan een kleurrijk tafereel op. De eerste taart van de verjaardagen wordt met de handen gegeten. Hoe kleurrijker hoe beter. Slagroom doet er dan nog een toefje op. En alles wordt vastgelegd op foto en film. Voor het dan nog onduidelijke nageslacht.
Groeien doet ook onze economie. Vaak niet omdat dit een doel op zich is, maar omdat de politiek ons doet geloven dat dit een overlevingsstrategie is. Ons geluk en vooral welvaart wordt er tegen afgezet. Geen groei, geen geluk. Ik las het boek van Ramsey Nasr "De fundamenten". En ik werd vooral geraakt door de ontwapenende passages, waarin de woorden welvaart en geluk werden ontrafelt. En vooral wat nodig is om je gelukkig te voelen. Daarbij komt de pandemie ons wellicht nog heel erg van pas. Mits.... En dat hebben we de afgelopen weken kunnen aanschouwen, er een forse verandering gaat plaats vinden in het omgaan met elkaar en vooral onze aarde. Een opsomming van wat we allemaal al weten wat er gaat gebeuren als we niets doen, of anders gezegd blijven doen wat we doen. Het is voorspeld en voorspelbaar en toch... Het stemgedrag voor onze volksvertegenwoordiging laat zien dat "het volk" schijnbaar kiest voor "we doen een plas en laten alles zoals het was.." Dan is verbazing op z'n minst op z'n plaats. Als we weten wat er aan het gebeuren is en wat er nog voor de generaties na ons zal gebeuren. En dan denk ik weer even aan de wortelproest. Wat staat hem of haar te wachten, of gewoon onze eigen kinderen en kleinkinderen. Schets ik het te pessimistisch? Als we niks zouden doen, nee!. Maar er gebeurt gelukkig van alles waaraan we kunnen zien dat het anders kan. Minder groei bepleiten en van meer naar minder. Kijken en ons afvragen wat geluk brengt en minder wat welvaart. Nasr beweert dat de eenentwintigste eeuw uitgegroeid is tot eeuw van ons geweten. En daarbij de indringende vraag: wat hebben we nodig en wat niet? Hij noemt het voorbeeld van Costa Rica. Hier wordt groei van de economie, of noem het welvaart, niet gekoppeld aan geluk en uit onderzoek zijn de mensen aldaar gelukkiger dan de Duitsers, Britten, Belgen en Fransen. Je zou kunnen concluderen dat de norm van geluk niet samenhangt met de hoeveelheid aan wat zij niet nodig achtten. Er zal geen Action floreren.
Tot slot. Dit is wat bij mij opborrelde na deze "politieke" weken en het lezen van dat mooie boek, dat ik bij deze wil aanbevelen.
Het is lente en er groeit veel kleurrijks op de velden, geniet ervan. Het brengt geluk...
1 opmerking:
Een hele mooie blog. Als moeder en oma heel veel dingen in het begin van de blog die duidelijk herkenbaar zijn. En vooral waar ik zo intens van heb genoten. Eerst als moeder en later ook als oma. Gelukkig maakte ze allemaal hun eigen keuze wat betrof het lekker vinden van eten en drinken. Frappant dat het soms heel verschillend was. En zo gaat het nog steeds. Kiezen. Hoe moeilijk blijft het. Ik waag me niet aan de voorspelling voor de toekomst. Kijk naar ons kabinet. Hoe eerlijk zijn ze? Wie is er te vertrouwen? En dan hier in Limburg? De gouverneur die opstapt en met hem alle 5 de gedeputeerden. Weg provinciebestuur!!
Hoe verder? Ik denk terug aan de tijd van mijn kinderen en kleinkinderen en ga samen genieten van de lente prachtig en de warme zonnestraaltjes.
Een reactie posten