We leerden biechten in onze jeugd. Ik geloof niet dat de meesten nog weten waartoe het diende. Dus het waarom? Je vertelde gewoon,meestal in standaard zinnen, waarvan jij dacht dat het zonde betrof. Als ik het nou neerschrijf, vraag ik mij af wat de toehoorder, de kaplaan of pastoor, er eigenlijk van vond. Nooit teruggehoord. Maar makkelijk was het wegbidden van al die geprevelde verzinsels. Hup, twee weesgegroeten en je was weer clean. Hoe makkelijk was dat. Waarschijnlijk ook de reden dat naar de biechtvader gaan niet heel moeilijk was. De drempels waren die paar weesgegroetjes. Een peulenschil. In deze tijd bestaat de biechtstoel enkel nog voor de diepgelovige, als deze nog bestaan tenminste. Maar als je het goed bekijkt, bestaat die biechtstoel nog steeds, alleen in een andere vorm. Wie weet alles, of bijna alles van je: Google, of eigenlijk elke provider. En het lijkt of je toestemming geeft, maar het wegdrukken van al die vragen over cookies doe je bijna automatisch. Niemand, zo concreet durf ik dit te schrijven, leest elke keer alle voorwaarden over gebakken cookies, en bepaalt elke keer weer opnieuw wat gezien mag worden, of bewaard. De weesgegroetjes zijn vervangen door onbeperkt gebruik van het internet. Makkelijk, je hoeft niets te doen, alleen even klikken. En dat klikken had vroeger ook een heel andere betekenis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten