"Zwart ben ik en zo zie ik ook de wereld om mij heen", hoor ik de kraai krassend roepen naar de eekhoorn. Die laatste hoorde zijn gekraak nauwelijks. Hij was net bezig zijn zo goed verstopte noot weer te vinden. In zijn gedachte is sterk verankerd: wie wat bewaart... Overal aandacht aan geven denkt de eekhoorn kan ook niet en wat kan ik beïnvloeden? De eekhoorn is management onderlegt. Maak je druk wat je kunt veranderen en anders: Leef! Maar de kraai blijft maar krassen, tot irritatie van ook de ekster. Die kleurt zijn vacht zwart en wit en was ooit inspiratiebron voor het prachtige nummer van Frank Boeijen. Weet hij zelf niet maar hij gedraagt zich er wel naar. Beetje opschepperig en arrogant, zoals je wil. Ook altijd misbruik maken van de verstopkunst van de eekhoorn. Logisch dat die nog steeds aan het zoeken is. De ekster heeft die noot allang gekraakt. Dieren gunnen elkaar ook niet zo heel veel, merk ik. En aan die partij voor hen, hebben ze weinig. Die helpen alleen mensen en noemen zich dan partij van de dieren. Ik las in een column van Eva Meijer dat zij een Roemeens hondje had geadopteerd, opgehaald op Schiphol en zonder vertraging. Ze noemde het hondje vluchteling. Ook prioriteiten stel je zelf. Waarschijnlijk gaat Ongehoord Nederland er een reportage van maken met als titel: wat doen we met vluchtelingen, laten we ze buiten slapen of vangen we ze op? De partij van de dieren sponsort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten