handig?

Ik was verbaasd en verrast tegelijk. 

Mijn zoon ging in zijn eigen huis, zonder een spatje bloed, tekeer met hamer, zaag en planken. 

Maakte zomaar even een afdak, waar menig Bruynzeel fabrikant graag het patent op had gehad. 

Een prieeltje in zijn tuin lachte mij zodanig toe, dat ik zelfs enig minderwaardigheidsgevoel bespeurde. Ik had ook wel eens de boor ter hand genomen en dat had ik beter niet kunnen doen. 

Ik word er ook nog steeds aan herinnerd. Die ene keer dat ik dwars door een gipsen wand boorde en aan beide zijden van de muur een schilderijtje  kon ophangen. Ik probeer nu nog steeds uit te leggen, dat ik dat best wel handig vind, twee gaten in één keer, maar ik ben de enigste die dat handig vindt.

Ik heb die handigheid van mijn vader.

Daar gebeurde hetzelfde.

Mijn moeder was vol lof als ik in mijn eigen huis een schilderij had opgehangen. "Kijk eens wat hij kan", zei ze dan tegen mijn vader.

Die keek dan als een oorwurm, want hij had twee linkse handen en voeten. 

Hij probeerde wel, maar het lukte gewoon niet.

Zijn motoriek was van een kikker met stress en hij liet veel, heel veel uit zijn handen vallen. 

En vooral de porseleinen beeldjes, moeders lievelingsbeeldjes natuurlijk, getuigen daar nu nog van. We bewaren ze als “bewijs” .

Velpon, toen nog te koop, was voor hem als water bij brand. 

Ooit had hij het lef om een heus gereedschapsbord te maken, waarop hij een hamer, de heggenschaar, de nijptang en één schroevendraaier had voorgetekend met viltstift. 

Zo kon hij precies zien waar het schaarse materiaal teruggehangen moest worden. Of wij daar ook vooral op wilden letten.

Een gereedschapskist van klein formaat had volstaan. 

Maar iedereen had zo'n bord en het zag er wel professioneel uit. 

De schroevendraaier in kwestie was krom als van Hanegem en de voorkant niet meer te gebruiken, omdat deze ook dienst had gedaan als roerstaaf in een verfblik.

Mijn moeder verbood mijn vader nog enig kluswerk te doen, toen hij dwars door de elektriciteitskabel heen, deze kabel op de plint wilde vast timmeren. 

Er stond stroom op omdat hij de stekker in het stopcontact had laten zitten. 

Alle stoppen sloegen door, ook die van mijn moeder. 

Sinds die tijd kwam ik in beeld, of anders mijn broer.

Het lijkt nu alsof mijn vader helemaal niets kon.

Hij was een tuinman onder de tuinmannen, ja, zelfs meester in de tuin. Plantjes waren zijn lust en leven. Later zelfs de slaplantjes. Verbazend vond ik dat, want die bloeiden niet. 

En hij wilde graag dat wij ook de viooltjes, de begonia's en al het andere bloeiende groen mooi vonden, verplicht.

 Toen ik mooie petunia's als onkruid definieerde en alles uitgetrokken had, bleken mijn vingers verre van groen.

En dan het echte onkruid.

Waarom is dat er eigenlijk?

Mijn vader was er gek op en wist niet van ophouden met het verwijderen. 

Het was al donker, stond hij nog in zijn tuin. En het gereedschap moest dan nog schoon gemaakt worden. Iets waar we nu een andere methode voor verzonnen hebben: nieuwe kopen.

Mijn vader..., naast tuinieren ook Rooms Katholiek, behoorlijk Katholiek dus. 

Gelovig, heilig gelovig. 

En heilig zijn ze geworden, die twee pausen.... Al wetend, maar altijd zwijgend. Hoe dan zo'n Pietersplein vol kan staan...ik begrijp dat echt niet. Misschien legt mijn vader het mij ooit uit.

Ik weet alleen niet wanneer en ook niet waar......