boeken

 Als wij in Maastricht zijn dan is een bezoek aan de mooie boekhandel in de Dominicaner kerk vaste prik. Voor de heerlijke koffie, maar vooral ook om langs en in de boeken te duiken. Een manier ook om alles om je heen niet meer te zien, zelfs te vergeten. Titels treinen dan voorbij. En hoe je het went of keert, deze titels, zij nodigen uit, als de schrijver onbekend is, om het boek ter hand te nemen. Bijvoorbeeld de titel: "Kus of ik zoen." Of: "elke dag een zoen" voor nog geen €10! Maar ook bekende schrijvers waarvan de titel tot verbazing leidt, en ook dat nodigt weer uit om verder te kijken dan onze neus lang is. Arjan Lubach: "Mensen die ik ken, die mijn moeder hebben gekend & bastaardsuiker". Ik heb geen idee dus even bladeren. Of de titel: "Verhalen voor het slapen gaan", met een voorprent met allemaal voorspelbare schaapjes. Lezen is in elke tijd ontspannend en je wordt er vaak een beter mens van. Lezen over herinneringen kan ook heel leuk zijn. Ik schreef samen met mijn vriend Wiebe cabaretteksten in de jaren tachtig, negentig. En die kwam ik tegen toen mijn vrouw de opruimwoede gestalte begon te geven. En dat tot mijn genoegen en tegelijkertijd kwam ik mijzelf tegen. Dat had ik dus ook zelf  kunnen opruimen dacht ik en zei het niet hardop. Cabaret bestaat vooral uit herkenbaarheid van onnozele alledaagse dingen. Zo beschreven we ooit op-bezoek-gaan. Dat je op bezoek nooit de gastvrouw en man het te lastig wil maken. Dus als zij vragen wat je wil drinken, dat steevast terugwerpt met: wat heb je open? Dat je als bezoek niet hoopt dat zij de vakantie dia's (die had je toen nog) gaan draaien. En als je zelf de gastheer bent je uitgesloofd hebt met Franse kaas en dat het meest populaire toch de nootjes en chips blijken te zijn. Herinneringen die glimlachen net als het publiek toen. Glimlachen die we in deze tijd zelden zien...