Vlogger

Zaandam is nieuws. En nu eens even niet omdat de grootgrutter verkeerde bitterballen en kroketten in de schappen had liggen maar vanwege jeugdig ongedierte. Zij nemen het woord en vaak ook nog het beeld. Kijken zelf donker door de zonnebril en blijven zichzelf interessant noemen. Onze politici staan achter het spreekgestoelte veilig te blaten wat er allemaal moet gebeuren. En dat doen ze al veel te lang. Er gebeurt namelijk te weinig. Agenten worden niet beschermd, plaatselijke politici in de kou gezet en burgemeesters zijn in geen wegen te bekennen.

Waarom gebeurt er te weinig? 

Te weinig geld? Onzin! Er is genoeg. 

Te weinig durf? Zeker! Roepen is zo makkelijk. En ook ik in deze column beperk ik mij tot constateren. Wat kan ik doen? In ieder geval in de bres springen als er mensen van de fiets getrokken worden en ik zie dat gebeuren. Maar ook die burgerplicht van medemenselijkheid is soms ver te zoeken. Voorzichtig opereren we achter de muur van" ja maar ik heb geen zin in klappen!", of erger nog: " het is niet mijn pakkie an.." 

Wie dan wel? Rutte, Buma? Straks Wilders? 

Vrijheid van meningsuiting, tot hoever kan dat gaan?

Een van deze dagen kwam in alle hevigheid weer 9/11 voorbij. Elke keer als ik het zie geloof ik niet dat het gebeurt is. Ik was ooit op groundzero de plek waar het allemaal gebeurde. Politieagenten hielden in de gaten dat er geen selfies of anderszins genomen werden van de voor velen zo verdrietige herinneringsplek. Overal staan die gekken die met telefoons en tablets zichzelf op de foto willen zetten.

Respectloos en hufterig gedrag wil ik het noemen. Op het plein van de helden in Boedapest boven op de bronzen beelden gaan staan om vervolgens jezelf te vereeuwigen. Walchelijk gedrag. En dat gedrag is te vergelijken met de Zaanse jeugd(met zonnebril dan) die deze week voorbij kwam. Onfatsoenlijk het gelijk aan je kant claimen. Geen discussie is er te voeren, laat staan een gewoon gesprek. Waarom komen die gasten überhaupt binnen in die TV-studio met zonnebril en pet op. Een burka vinden we niet goed, en wat is dit dan?

Charlie Hebdo, u weet wel van dat massale "Je suis Charlie", werd aangeklaagd door het Italiaanse stadje Amatrice, u weet wel van die aardbeving. Het satireblad publiceerde namelijk een spotprent(en ik heb de prent gezien) waarop  slachtoffers van de recente aardbeving, afgebeeld waren als pastagerechten. Een man met bebloede zwachtels als "penne in tomatensaus", een vrouw met opgezwollen gezicht vol schrammen als "penne au gratin" en een ingestort pand waar armen en benen uitsteken als "lasagne". En dan nu weer "je suis Amatrice" of wat....?

Ik had graag mijn tweede column willen besteden aan de vele fladderende vlinders in mijn tuin, aan het goede weer. Maar mijn gedachten duwen mij de andere kant op. 

Ik ben optimistisch van aard en dat zou je niet zeggen als je voorgaande leest. Optimistisch is wat mij betreft niet gelijk geschakeld met niet meer kritisch zijn. Er kan en moet wel iets gebeuren. In maart 2017 hebben we kansen. Voor die tijd moeten we dealen met mogelijke partijpolitieke voorstellen, die stranden in het pand van compromissen en coalitie. Dat kan zo zijn, maar die oprecht er voor gaan, kan ik waarderen. Zij die bereid zijn verder te gaan dan alleen roepen, krijgen mijn steun. En die zijn er…. gelukkig.

Met de Louis d'or prijs voor Hans Kesting, de Dutch open voor Luiten en de vele medailles van onze paralympische  sporters, verandert mijn week toch nog in fladderende vlinders in mijn hoofd en erbuiten.