natuur(lijk)

Steeds vaker merk ik dat als ik in de natuur rond loop, ik alle wereldse problemen kan vergeten. Natuur zuivert, althans bij mij. Het is dan geen desinteresse, maar het groen en de vergezichten slurpen mij gewoon op. Ook wel een heerlijk gevoel, even niets....

Maar ook wel vreemd, want hoe dan ook, de wereld draait gewoon door. Onze minister-president is op de dag van de uitslag over de MH17 niet bij de nabestaanden, maar in Zuid-Korea op een handelsmissie.

Tja je moet keuzes maken.

Minister Schippers is niet heel erg verbaasd dat ineens de premie 7 à 8% gaat stijgen. Eerst even afwachten wat de andere zorgverzekeraars doen. Tot dan doet zij niets, dan zorgen dat haar kapsel goed zit.

Ik kan mij wel vinden in de actie die de SP heeft opgestart over een andere manier van zorg verzekeren. Doet mij ook denken aan het  simpele ziekenfonds. En ach, natuurlijk de gezondheidszorg is duurder geworden, maar waardoor dan? 
Omdat de pillenindustrie er veel teveel aan verdiend? 
Zij zeggen van niet en de apothekers klagen ook.

"Ga ik iets aan doen....", ik hoorde het Schippers nog zeggen. Vooralsnog moet ze eerst zelf leren rekenen en zit het haar buitengewoon netjes.

Er was een tijd dat de huisarts gewoon gebeld kon worden als er iets aan de hand was. Ineens denk ik aan het moment waarop mijn zieke vader mijn wereld wilde verlaten en ik aardig in paniek raakte. Wist ik hoe dat eruitzag, doodgaan. In paniek was ik en niet zo zuinig.

Dus op zondagmiddag de dokter gebeld. Ik kreeg hem zelf aan de lijn, iets wat je nu niet meer zou lukken. Alle assistenten hebben maar een opdracht: doorvragen en niet doorverbinden.

Hoe dan ook, de dienstdoende arts wilde niet komen want de spreekkamer zat vol met allemaal zieke en wachtende patiënten.

"U moet komen, mijn vader gaat dood...", haalde hem uiteindelijk over, om zijn wachtkamer te laten voor wat het was. En ik...ik stond zenuwachtig te wachten in de gang om hem zo snel als mogelijk naar de juiste kamer te loodsen. Mokkend en morrend kwam hij binnen. Hij stapte de kamer in waar mijn vader lag dood te gaan.... en op dat ogenblik stak mijn vader een sigaar op....

In die laatste vijf minuten was hij weer zichzelf geworden, op zijn manier hersteld en dat "vierde" hij altijd met een sigaar. De dokter keek mij vragend aan: "Moet ik daarom mijn wachtkamer laten zitten?"

 Al wat daarna gebeurde zal ik U besparen. 

Aleppo. Grote mensen zoals Poetin en Assad gooien met bommen op ziekenhuizen en hulpkonvooien. Geven iedereen de schuld behalve zichzelf. En de Veiligheidsraad.....

Ban Ki-moon noemde gisteren Aleppo nog erger dan een slachthuis. De artsen die al jaren geen grenzen meer zien, weten zich geen raad meer. Welk kind wel of niet nog te helpen. De stad en de mensen liggen in puin.

Maar het leven gaat door....in de natuur. De economie moet groeien, de studenten ontgroenen en de handelsmissie blijft belangrijk. Heel Holland bakt door. Merkel blijft erbij " wir schaffen das". 

Maar niemand weet meer wat, waar en wanneer. 

Ik verlang terug naar de bergen, het kletterende water, de mooie vergezichten met alleen bomen en gras.

Misschien ga ik wel aan de sigaar of krijg er een uit eigen doos.....