Vragen

We waren het weekend in Den Haag. 
De stad was nerveus. 
Spanning op straat en in winkels. 
Den Haag was minder de stad, die bezongen werd door Harrie Jekkers. Hoe dan ook het weekend verliep toch goed tot...wij met de trein weer huiswaarts keerden en er een man van buitenlandse afkomst door vier agenten in onze trein werd geduwd, was ook ik toch ietwat minder op mijn gemak. Buitenlandse afkomst...is relevant want hij werd, zo leek het, het land uit gezet.

De conducteur kwam nog even melden, dat hij vooral moest blijven zitten tot Venlo. In zijn beste Duits werd hem verteld, dat hij maar hoefde te zwaaien als er iets was. De man was nerveus, poepie nerveus. Grote sporttas bij zich, waar hij regelmatig even in voelde of alles er nog in zat. 
Het zweet liep over zijn voorhoofd en zelfs zijn wenkbrauwen moesten het ontgelden, hij plukte er erg zenuwachtig aan, trok er zelfs enkele haren uit.

In Delft stapte hij uit. 
Er maakte zich een soort van opluchting meester van alle reizigers in de coupé. Niks Venlo, hij liep vervolgens de trein uit en geen haan die meer naar hem kraaide... 
Veiligheid in Nederland, zou Rutte weten dat dit zo gebeurt, mensen uitzetten of kijkt hij alleen maar naar Turkije?

In Den Haag waren we in het Gemeente museum om Appel en Toorop te bekijken. Mooie Gebouw ook vond ik en een mooie overzichtstentoonstelling van Appel. 
Ik stond bij 12 schilderijen, die allen de titel hadden: "vragende kinderen". En ik luisterde, zag de vragen op het gezicht van de kinderen, maar hoorde ze niet. Ik raakte ontroerd door zoveel kindergezichtjes met zoveel vragen en ik met zo weinig antwoorden. Wij doen die kleintjes wat aan....

Dat het weer een groot onderwerp van gesprek was deze week was voorspelbaar. Voorspelbaarder dan het weer zelf. Ik hoorde dat de rayonhoofden in Friesland weer zenuwachtig waren. 
Friezen zijn al nerveus bij één graad vorst. 

De rest van de week had een hoog crematiegehalte.

Niet altijd even fijn, maar het hoort erbij, schijnbaar. Zo kwam ik ook weer eens terecht in een katholieke uitvaart met de hoop, dat ik er enige inspiratie uit zou halen.

De teleurstelling maakte zich snel van mij meester. Opening hetzelfde, het middenschip hetzelfde en het einde was er al. Die lag tussen plankjes.

Nou...er waren drie kleine lichtpuntjes.

De pastoor gaf iedereen de vrijheid ter communie te gaan. 
Als je niet wilde, hoefde je niet te gaan. Dat zag ik al als lichtpuntje, kun je nagaan.

Hij zou het lichaam bewieroken en dat deed hij niet om ons aan het hoesten te maken. 
Het tweede lichtpuntje.

En het derde lichtpuntje was een vader, die zijn twee weken oude kindje in slaap probeerde te wandelen. Wat mij betreft had deze nieuwkomer best van zich mogen laten horen. Hard schreeuwend, zodat prevelaar op het altaar niet meer te verstaan zou zijn geweest. Mijn kruideniershart borrelde even op...in de kerk notabene. Als je in het schap een artikel hebt staan, dat niet verkocht wordt, saneer je dat en probeert wat anders. Als je dat niet doet, moet je het uiteindelijk weggooien. Zonde!

Een woord dat verbonden is met het katholiek zijn en we zitten er volgens de voorganger vol van.

En wat is echt zonde? Niets veranderen, kop in het zand en doorgaan. Buiten de wereld, eigenlijk in geen enkele wereld, behalve in de eigen blijven aanmodderen. En die probeer je dan kost wat kost in eentonige gebeden zonder eigen inhoud aan de man te brengen.

Was nou maar naar Specsavers  gegaan die weten wel hoe je moet verkopen.

Ik moest even terugdenken aan mijn vorige bezoek aan een binnenspeeltuin. Die had de naam balorig. In de kerk hebben ze balorige priesters nodig, die naast de barmhartigheid die Franciscus zo mooi verwoord, eindelijk het heft in handen nemen en tussen de mensen en de echte wereld gaan staan.

Gooi alle nietszeggend geprevel aan de kant en start de dialoog met de mensen die er nog zijn.

En ik....ik hoop op minder uitvaarten deze week.