Kantelpunt

Kantelpunten in je leven, zijn die er?

Ik bedoel momenten waarop je jezelf afvraagt:

Is het dit nu of ben ik eigenlijk wel goed bezig?

Ik kan mij een aantal momenten in mijn eigen leven wel voor de geest halen die gekoppeld waren aan deze vragen.

Op school stelde ik mij die vraag vaak, misschien wel te vaak.

Als een ander,wie dan ook, vragen ging stellen over school ergerde mij dat.

Gingen we op bezoek bij de een of andere tante dan was het naast stilzitten, met twee woorden spreken, niet knoeien, dankjewel zeggen tegen een koek die ruim over datum was, altijd weer die ene vraag:

"En hoe gaat het op school, heb je een leuke juf of meester?".

Eerlijk antwoorden was er niet bij, wel eerlijk denken. 
Het antwoord was je al voorgezegd door je vader of moeder voordat je naar binnen ging.

"Altijd antwoorden: Goed, hoor," zei mijn moeder.

Bij de eerste grappig bedoelde vraag: " Jij zult wel geen vlaai lusten?", antwoordde je ook met :"goed hoor!", en ging die smakelijke verrassing aan je voorbij.

Tja, ben ik wel goed bezig?

Ik lees kranten, blogs, columns, en zie TV, luister radio.

Er gaat geen dag of nacht voorbij of er is nieuws dat mij zonodig moet raken.

Er ontgaat mij niets.

Geen Sinterklaas komt het land binnen of ik heb hem gezien.

Geen voetbalwedstrijd is gespeeld of ik ken de verliezer.

Geen hek rond het vakantieoord van Willem en Maxima of ik wist al...gedonder.

Geen verbouwing van welk paleis dan ook of het is te duur en ik weet nu al het wordt duurder dan gedacht.

De liefde tussen Onno en Albert...je kon er op wachten groot nieuws als die uit elkaar gaan. Voorpagina!!

Geen regen komt eraan of de rader had mij al gewaarschuwd.

Drijfnat terwijl ik het wist.

Er wordt geen commissaris benoemd of ik wist allang hoe het zou aflopen.

Er vliegt geen Eurlings meer blauw of ik wist het. 
Ik kwam hem overigens gisteren tegen en op de vraag: "Hoe gaat het met je?", zei hij: "Niet alles geloven wat ze schrijven".  
Niemand die gelooft dat dit echt gebeurde gisteren in Valkenburg.

Geen conflict komt mijn huiskamer binnen of ik heb er ook een mening over.

Weet de oplossing, althans dat denk ik...of nee dat zeg ik zelfs.

En het geschreven woord…. geloof ik.

Ook vroeger...Jesus aan het kruis, de kapelaan onschendbaar, de politieman een autoriteit, de paashaas, Pinksteren en de leraar moest wel God zelf zijn.

Waar was toen mijn kantelpunt of waar is het nu? Waar is het moment dat ik mijn leven verander omdat ik besef hoe goed ik het heb.

Omdat ik weet dat ik geen recht heb op klagen, zeuren en ontevreden zijn.

Nu misschien?
 Door wie, door mijzelf? 
Nee. Door de media die zich druk maakt over van alles en nog wat...al helemaal niet.

Nee, door onze zoon, door onze lieve zoon. Hij heeft de moed een stap te maken waarin de beurs in zijn  eigen zak en die van Amsterdam een mindere rol toebedeeld krijgen.

Hij maakt een andere keuze.

Reist naar een ver land, Oeganda, waar niks hebben, standaard is.

Waar slapen in de openlucht snurkt.

Waar muggen een luizenleven hebben. En luizen doen wat ze willen. Geen stromend water, geen wc, geen alles.

Hij reisde er naar toe om te helpen. Gewoon zonder veel denken: kan ik dat, durf ik dat, zou ik dat?

Allemaal legitieme vragen in een werelddeel waarin niets hebben de standaard is en iets krijgen wat je niet wil, ook.

Toch erheen, toch onvoorwaardelijk helpen. Dat kantelmoment van denken was er bij mij vaak maar de moed zoals onze zoon, te weinig.

Maar wel de mening, wel zeggen hoe het zou moeten maar doen....

Over een aantal weken halen wij hem weer op, trots! Maar ook nietig met het respect dat hij deed wat ik vaak dacht te moeten doen, misschien....n keer.