Ik kreeg de mogelijkheid om aan onze politici een vraag te stellen. Er komt een dagelijks debat met lijstrekkers op TV, en er konden vragen ingezonden worden. "Graag breed op beeld opnemen", was eigenlijk de enige voorwaarde. Dat moest te doen zijn. Dus ik ga er eens goed voor zitten. Maar ik hoef niet zolang te zitten. Er is eigenlijk maar één prangende vraag die bij mij opkomt: hoe bevorder jij, politiek gezien, want ik kan zelf ook veel doen, de verdraagzaamheid in Nederland. En als het kan graag concreet?" En ik verstuur die per mail naar de NPO. Bijna op datzelfde moment hoor ik dat Hamas een pogrom uitvoert, en Israël de vergelding. Strijdende partijen die elkaar afslachten, wat een woord is dit maar ik kan het niet anders noemen. De Gaza afsluiten van elke levensbehoefte lijkt toch ook op etnische zuivering. Ik ben voor geen partij en al helemaal niet voor welke strijdende partij dan ook. Ik heb ook te weinig kennis van hoe diep dat deze onverdraagzaamheid zit. Aan het geweld zie je af: heel diep. Komt het ooit nog goed? Ik heb geen idee. Maar mijn vraag van verdraagzaamheid krijgt een andere lading bij het zien van de beelden. Mijn gedachten zijn bij de oorlogsslachtoffers aan beide kanten. Veel onschuldige burgers, kinderen... En gemeenten worstelen welke vlag, ben terughoudend dan maar, het is onverdraagzaam triest. Een vlag lost het niet op...welke dan ook.
1 opmerking:
Het is verschrikkelijk hoe de wereld er op dit ogenblik uitziet.
Israël, Jeruzalem, Libië, Hasan Palestina, Kroatië enz. De beelden van vluchtende vrouwen mrt kinderen: baby's kleuters , pubers het maakt voor de soldaten niet uit. Afknallen en de kinderen moeten ook nog toekijken. Vreselijk wat een trauma houden ze over. Afschuwelijk eigenlijk wil ik er niet meer over schrijven. Als hoe dankbaar ik ben om te mogen wonen in een Democratische land. Liefs je zus Ine
Een reactie posten