Mijn tweede controle bezoek aan de tandarts leverde (weer) een gaatje op. Ik had er een maand geleden twee laten vullen en was toen al verbaasd. Ik poets mij een ongeluk. Volgens de tandarts ligt het niet aan minder goed onderhoud door mijzelf. "Je wordt wat ouder en dan...," Ik hoor dit te vaak en meestal heeft dat altijd financiële consequenties. Ook nu weer. Maar met gaatjes rondlopen is geen optie dus, kom maar op met die stopverf. En als je dan aan het wachten bent in de bekende wachtkamer, worden roddelbladen onderdeel van je tijdverdrijf. De Linda's en Story's, enfin u kent het wel (is dat zo?). Je wil ze privé niet lezen maar hier... Zelfs onze vd Plas kom ik tegen. Nou ja of zij dat graag wil, staat er niet bij. Maar er is altijd wel wat te roddelen. Wat te denken van Marco Borsato. Maakte mooie liedjes en verder is hij al tot op het bot veroordeeld. Ik leg ze terzijde omdat ik gelukkig word gevraagd om mee te komen. Nog nooit gebeurde het mij bij de tandarts dat ik blij was dat ik in de stoel mocht plaats nemen. Een tandarts gaat aan de slag maar vertelt bijna nooit wat zij gaat doen. En al helemaal niet wat het gaat kosten. Of ik een verdoving wil? Ik heb geen idee wat het kost en als ik nee zeg ook niet wat de pijnconsequenties zijn. Het is een en al onzekerheid, maar ik moet kiezen. Onzekerheid is er nooit bij gevraagd schilderwerk of wat voor een klus ook. Ik weet wat het kost maar bij de tandarts....pijn doet het deze keer niet, alleen in de beurs...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten