Nog lang niet klaar...

De lente is binnen en hoe. Mijn fiets lacht mij blij toe en vraagt om wat lucht. Beide genieten we van de lucht die ons toekomt. Strak blauwe hemel laat ons snuiven aan wat we al verwachtten maar niet durfden te hopen.

Op aswoensdag loop ik door de centra van Geleen en Sittard. Word nog volop aangemoedigd door Beppie Kraft om "in den hiemel"  te komen. Het carnaval is er nog volop,  er heeft iemand vergeten de banden te wisselen. Mijn fiets lacht erom.

Snippers, slingers, bierplastic en confetti worden door te smalle bezems aan de kant geschoven. Carnaval zou voorbij moeten zijn. Zo staat ook het gezicht van de bezemhoudster.

En als zij er dan toch is, er komen verkiezingen aan.

Al weken gaan onze teleurstellende kopstukken van Den Haag vertellen dat je vooral op de grote partijen moet stemmen.

Hoe een PVDA nog kan volhouden sociaal te zijn of te willen zijn, is mij een raadsel. Zou het nog moeten komen? De mens met een handicap zo in de kou laten staan, illegaliteit strafbaar te stellen en daarmee de ogen sluiten voor de schrijnende gevallen van radeloosheid. Concessies doen daar zijn grenzen aan, dames en heren.

Gaan de lokale partijen dat dan oplossen?.

Welnu een ding is zeker, Gemeenten krijgen heel veel taken erbij. 

Een goede bestuurlijke raad is gewenst. 

"Dat kan nooit met de versnippering die gaat ontstaan door teveel plaatselijke partijen", blaten de landelijke kopstukken. 

Ik spreek de hoop uit dat de plaatselijke partijen niet na een dag al afstappen van hetgeen zij zo beloofd hebben, ook al moeten er coalities gevormd worden. Er zijn grenzen aan dat zwalken van de ene dag op de andere.

Het is ook een uitgelezen kans om te laten zien dat het roer om moet. 

Dichter bij de burger, eerlijker, socialer en dat hoeft niet altijd links of extreem rechts.

Verzorgingshuizen sluiten, verpleeghuizen met zo weinig personeel dat in bed plassen een vanzelfsprekendheid is geworden en verschonen een uitzondering.

Deze week zag ik een aanplakbiljet op een raam van het verpleeghuis hangen. Een personeelslid die ook kandidaat is, vond het best kunnen. Zij was immers een van de lijsttrekkers.

Toen zij vervolgens ook nog een persoonlijke brief stuurde naar ons, omdat we in het adressenbestand van het verpleeghuis stonden als contactpersoon voor mijn schoonvader, schoot mij dat in het verkeerde keelgat. 

Wie daarvoor toestemming had gegeven deze adressen te gebruiken, geen idee. 

Integriteit is ver te zoeken.... nu al. Het was een nieuwe lokale partij, DNA genaamd.  

Dat DNA wil ik niet hebben en ze hebben nog geen stem veroverd.

Ik verheug mij op de verkiezingen.

Ik ben strijdbaar en dat word je, als je dichterbij zorg komt, er dagelijks mee geconfronteerd wordt. Je ziet waar het fout gaat, wilt meedenken om het beter te maken, niet alleen kritiek uiten, een echt luisterend oor moet ik nog tegen komen.

Er kan veel meer en beter als dat het nu gaat. Die partij die daar mee aan de slag wil, krijgt mijn stem. En ik ga stemmen, onze Burgermeester vraagt dat van zijn medeburgers en terecht.

Op donderdag ga ik met mijn schoonpa luisteren naar klassieke muziek in zijn verpleeghuis. Het valt mij op dat niemand zijn gsm hoeft uit te schakelen. Het valt mij op dat niemand naar Facebook kijkt, geen geluidjes van berichtjes die je MOET lezen. Het is warm en de muziek slaapt ons samen.

Zou hier nog iemand aan stemmen denken?