kerst

Tweeduizenddertien, alweer bijna voorbij. Wat heb ik eraan gehad. Is het wel zinnig dat ik alles nog eens even de revue laat passeren. Kan ik er van leren of blijft het berusten in wat er is geweest.

Rond deze tijd van het jaar komen oorlogen en andere conflicten van het nieuws weer voorbij. Sportevenementen die we allemaal al tig keren gezien hebben. 

"Successen moet je vieren", zeggen ze dan.

Alsof we ons zelf willen laten herinneren, wat we vergeten waren. En we vergeten nog steeds. 
Met heel veel inspanningen proberen hulporganisaties bij de brandhaarden te helpen. Met de bekende kraan open is dat niet fijn dweilen, en met gevaar voor eigen leven.

Maar waarom hechten we dan toch aan terugkijken met die wetenschap van: niet leren?

" Nie wieder" weten we het nog? "Wir haben es nicht gewusst...", zelfs de kerk via de kardinaal vond dit een passende  uitspraak ( ja... want waarom bezig je dan zo'n beladen zin?).

Wegkijken lijkt een diepgewortelde vorm van levenshouding te zijn. Ogen dicht, in een tijdperk waarin er niets meer kan gebeuren, of we weten het. Beetje bizar eigenlijk. Behoorlijk bizar.

Beschrijven hoe het anders moet, lijkt op het adviseren van iedereen.... behalve jezelf. 

Oei die komt binnen! Ook bij mij.

Ook ik ben onderdeel van wat er allemaal gebeurt en doe veel te weinig als mens om hier verandering in te brengen. 
Ik schrijf 't neer, dat is makkelijk. 

Is dat zo? Youp van 't Hek verdient er veel geld mee. 

En is hij al eens naar Syrië geweest of heeft hij al eens geholpen bij de artsen zonder grenzen, of hoeft dat niet? Hij heeft wel altijd een mening. En vaak knik ik instemmend. Hoort dat bij mijn democratisch model? 

Mogen jullie  ook weten wat ik allemaal doe. 

We luisteren onszelf massaal af, terwijl luisteren in het dagelijks leven mij niet altijd even best afgaat.

Wat is dan wijsheid? Blijven wegkijken of huis en haard verlaten om te gaan helpen? 
Maar helpen kan ook om de hoek! Bij de eenzame ouder of de vertwijfelde die achterblijft na het verlies van 'n dierbare.

Het lijkt zo eenvoudig. 

Ook ik schrijf het gewoon weer neer en altijd rond deze tijd van het jaar.

Altijd rond deze tijd van het jaar. 
Wat herinner ik me van 2013? Eigenlijk bestaat de herinnering altijd uit alleen extremen. Onze koning, het koningslied, de Paus,  en de gewone dingen vergeet je.

Donkere dagen zetten schijnbaar aan tot dieper denken in jezelf.

Is dat dan het mooie van Kerst?

En hoe zouden Maria en Jozef kerst beleefd hebben in deze tijd? Ze hadden zeker niet die hele weg voor niets afgelegd naar de herberg maar via een what'sepje gevraagd of er nog plaats was. En de ezel was zeker elektrisch geweest.

En die bevalling in een stal, dat kan echt niet. Wat had er niet allemaal kunnen gebeuren? Trouwens wie heeft de navelsteng doorgeknipt. Had men al scharen?

Zo'n kerstverhaal. Waar zitten jullie nog op te wachten? 
Kindje Jezus...JEZUS.

Stalletje...zou het echt allemaal kloppen.

Dragen we de boodschap uit, wat is die boodschap dan, geloven we er nog in? 
Ja als je de achtste vraag van mij met nee hebt beantwoord, dan weet je helemaal niet waar je in gelooft dus ga dan maar aan de kerstdis zitten.

Hebben jullie al boodschappen gedaan? Moet ik nog een kruidenier aanbevelen?

Rond Kerst komt coca cola met veel bravoure onze huiskamers binnen, onze gezellige huiskamers.

Zouden ze in Syrië ook een kerstboom kunnen vinden, ze mogen best wat ballen van mij lenen....

Ik heb het zo goed dat ik soms niet weet hoe goed ik het heb.

En we zingen I'm dreaming of a white...lekker blijven dromen. 
Het KNMI gooit steeds roet in het eten, lekker makkelijk, kunnen wij ze de zwarte piet toespelen, en dan krijgen we dat mens van de VN weer over ons heen

De herdertjes lagen bij nachten, ook niet want het gaat vriezen vannacht.
Nu zijt wellekome.

Dat wordt de boodschap!

Fijne dagen allemaal!