frikadellen

Stel U voor. Er is een theatervoorstelling van omroep Max. Het betreft the Buddy-Holly-story.
De voorstelling begint om 15:00 uur. Logisch, want alle bezoekers die komen, zijn lid van omroep Max en...., hebben tijd zat.
De gemiddelde leeftijd is 70 jaar.
Het publiek is grijs en degene die het niet zijn, hebben ander haar gekocht via een kapper.
Bij het openen van de zaaldeuren stormt de massa naar binnen om hun plaats zeker te stellen.
Alle plaatsen zijn op nummer weggegeven, maar stel je voor, er zit iemand op mijn plaats.
Het is chaos.
De brillen worden opgezet, de kaarten geschud.
Het is een opstaan en plaats vergaan.
Rijnummers en stoelnummers, links en rechts worden door elkaar gehaald.
Brillen blijken van inferieure kwaliteit. Ze laten niet goed zien.
De zenuwen spelen op en het zweet breekt uit.
Uiteindelijk......, iedereen zit.
De voorstelling begint...... te laat.

Het eerste nummer werd ingezet;  Peggy Sue en, het was feest in de zaal. Er werd massaal meegezongen.
De stoelen bewogen en de grijze koppetjes ook. Het genieten der herkenning kon beginnen.
Een golf van tevredenheid door de zaal: Deze muziek bestaat dus nog steeds.
Een heel uur voelde de zaal,  dat de leeftijd eigenlijk best wel meevalt.
In de pauze was er een gratis kop koffie van omroep Max.
Het was wel dringen geblazen, want stel je voor....
Er was ook een klein opstootje.
Een zeventiger wilde een stuk mars in plaats van koffie en dat werd geweigerd. Met een zak vol onbegrip, verwerkte hij de pauze.

Het geheel van binnenkomen, deed mij denken aan een voorstelling van Najib Amhali, waarbij vooral jeugd het theater bevolkte.
Nou ja, men kwam, ging weer even weg en nam gewoon plaats op een stoel waar niemand zat.
Jeugd die het theater over het algemeen wat minder vaak aandoet,  bleek.
Wars van het feit dat plaatsen genummerd zijn en je niet zomaar even kunt gaan zitten waar je wil.
Ook hier chaos dus, want op het laatste moment komen de bezoekers binnen,  die weten dat hun plaats toch niet bezet is, zij hebben immers een genummerde plaats.
Ook mijn plaats blijkt bezet.
Het wordt een mierenhoop van verbaasde blikken en onbegrip. Een opstaan en plaats vergaan volgt en uiteindelijk begon de voorstelling ruim tien minuten te laat.


Thuiskomend van het theater maakten wij het ons makkelijk. Frietje halen bij de buurtsnack.
Het was een bezoek vol verbazing en nu eens niet vanwege de muziek, niet vanwege het uiterst duurzaam frituurvet of de magerste mayonaise onder de mayonaises.
Nee,  een pamflet waarin de snackboer een wedstrijd uitgeschreven had.
" Wie eet de meeste frikadellen in éen uur tijd, voor kinderen geldt een half uur, het inschrijfgeld 15 euri, eerste prijs bonnen ter waarde van 150 euro, te besteden in de snackbar" .
Ik geloofde het niet maar het gaat echt gebeuren.
Ik ben twee keer langs gefietst omdat ik het ook weigerde te geloven.....

Wie-eet-de-meeste-frikadellen...... Het is echt zo!

Ik ben blij als ik weer kinderen gewoon achter de wortelen zie zitten, of met een mobieltje of achter de computer of bij Najib Amali...

En de friet...was ineens veel minder lekker!