valt wel mee

Er komen verhuizers onze woonkamer en gang inpakken, tenminste de inhoud. Vanwege schade moet er het een en ander gebeuren. Dat doe ze overigens vakkundig, veel beter dan dat we dat zelf zouden doen. Want waar begin je dan? Vragen en overleg. Moeten die glazen wel stuk voor stuk ingepakt? En de borden? En alle prullaria? Vooral dat laatste zorgt voor heel veel dozen. Zoveel dat ik twijfel of dit wel allemaal van ons is? Die twijfel is onzin, want onze naam en plaats waar het vandaan komt, staat erop. Ook dat doen de verhuizers beter dan wij. Straks pakken zij het ook weer allemaal uit en weten precies waar het stond. Het is een vak! En snel zijn ze ook. Koffie? Oké, maar niet te lang! En de verbazing over de hoeveelheden aan dozen als alles is ingepakt. Blij dat we het zelf niet gedaan hebben. Straks mogen ze ook weer alles uitpakken en dat alles weer op dezelfde vertrouwde plek komt, ook weer fijn. Het lijkt er misschien op dat we alleen maar blij zijn. De spreuk na regen komt zonneschijn is wel heel toepasselijk. Vloer gaat eruit, nieuwe vloer erin, plafond wordt hersteld, maar dan allemaal in de juiste volgorde. Schilderen nog vergeten. En dan kan de zon gaan schijnen en komen we weer in ons eigen huis. En tot slot de verzekering... wij zijn vol lof, ook wel eens goed om te noemen.

vertrouwen

 Het stijgt... in de politiek en dat is op z'n minst bijzonder. Al jaren niet meer gebeurt. Ik probeer erachter te komen waarin het vertrouwen dan stijgt. En ik constateer in wat ons kabinet wil gaan doen. Niet in of het ook daadwerkelijk lukt. Ik heb het niet over juridisch, maar gewoon geloofwaardig in wat je vertelt. Dat we vol zijn en dat vooral de migranten de problemen veroorzaken, blijft mij verbazen. De manier waarop we het regelen, is de oorzaak, niet de aantallen. Kijken wie aanvraagt en vooral de snelheid waarmee we toe- of afwijzen. Ik probeerde deze week de debatten te volgen. Ik heb het niet volgehouden. Er is geen regering die constructief aan de slag is. Het met elkaar achter een tafel zitten, is de enige uitstraling die saamhorigheid doet vermoeden. En het gaat veel teveel over de crisis die uitgeroepen wil worden. Het gaat veel te weinig over andere maatschappelijke besluiten. Het zal jullie niet verbazen dat 21% BTW op cultuur en ook kranten een doorn in het oog is en niet alleen van mij. De verschraling zet door.  Theatergroep DOEN heeft als tegensignaal afgedwongen de entreeprijs van onze nieuwe voorstelling bewust op € 5 vast te stellen. Cultuur toegankelijk houden voor iedereen. Taylor Swift gaat zeker volgen, vermoed ik.

op de bank

Heel rustig zit ik op mijn bank en bel met DE bank. Voor onze stichting wil ik graag een bankrekening openen. De bank is een commercieel bedrijf, dus zij zitten op mij te wachten om mij als klant te verwelkomen. Ik heb zelfs met mijn bijdrage via de belastingen de bank gered. Ik heb echter een nadeel. Ik vertegenwoordig een stichting. En dan verandert de bank in de sfeer van de overheid. Mijn hele privé moet op tafel. Van het aanleveren van mijn paspoort tot waarom ik een stichting heb opgericht. Dus ik begin rustig te vertellen dat het een stichting is voor een theatergroep die voorstellingen wil maken. De bank: "En waarom dan?" "Omdat ik denk dat we iets kunnen toevoegen aan cultuur", probeer ik nog netjes. "En jullie gaan ook entree vragen?" vraagt de bank. "Dat is wel gebruikelijk bij een theatervoorstelling", blijf ik nog steeds netjes aan de telefoon. "Maar waarom dan een stichting?", vraagt de bank. "Omdat een stichting ons in staat stelt om subsidies aan te vragen",  mijn antwoord is ietwat geïrriteerd, merk ik . "Kost dat dan geld zo'n stichting?", blijft de bank vragen. "Nee de voorstelling!" (OEN! dat laatste denk ik). "Maken jullie ook omzet?", vraagt de commerciële bank. "Nee, wij maken geen omzet". "Maar jullie vragen toch entree?" "Dat klopt", zeg ik, "anders moeten we nog meer subsidie vragen..." Een ongeïnteresseerde en ondeskundige bankmedewerker laat mijn zelfbeheersing tot ongekende hoogte stijgen. Inmiddels drie weken verder met die bank, en ik zit nog steeds alleen op mijn eigen met die ton...

anders

 Ik lees de krant, kijk tv, neem deel aan social media, kortom ik ben erbij en kijk ernaar. Ja waarnaar eigenlijk? Als je ouder wordt, gelukkig, dan ben je sneller geneigd, zelfs bereid, om te vergelijken. Mijn ouders deden dat ook. Hadden het vaak, misschien wel te vaak, over vroeger en het verlangen ernaar. Het was beter, overzichtelijker. De jeugd, ook toen, was niet hun favoriete groep. Dwars, lang haar enfin jaren zestig. "Wacht maar eens tot jezelf kinderen hebt", een van de uitspraken van mijn moeder. Ik zag deze week de afleveringen van het tv programma 'tieners tegen kwalen'. De vraag vooraf aan de ouderen, die deelnamen, welk beeld zij hadden van de jeugd, overigens een behoorlijk brede groepsnaam. In de kranten maken we al onderscheid tussen criminelen, hooligans, nietsnutten  en overige jongeren... Het antwoord van de ouderen werd volgens mij vooral gevoed, door die typeringen. Ze hebben vaker messen op zak. Ze lopen altijd met oortjes in, kijken de hele dag op hun telefoon enfin, zo kan ik nog wel even negatief doorgaan. Maar, in het tv programma 'tieners tegen kwalen', wordt duidelijk hoeveel overeenkomsten ouderen en jongeren hebben. Eenzaamheid is een gezamenlijk probleem. Hoe je eruit ziet en vooral wat anderen van je vinden, ook. En het beeld van elkaar wordt behoorlijk en snel bijgesteld naar mate de uitzending vordert. Mooi om te zien als je jezelf echt verdiept dat er ineens een heel ander onbevooroordeeld beeld ontstaat. En ze troosten elkaar, helpen elkaar weer op de been. Ervaren wat gaat goed en wat kan beter en... spreken dat uit. Momenteel mag ik meewerken aan een theatervoorstelling. Dat doe ik samen met jongeren. En ik ben blij, haal er veel energie uit. Ik heb, en ik had er al weinig, alle geraniums in de kliko gemieterd. Jeugd heeft weinig oortjes in en de messen zijn getrouwd met vork en lepel. En telefoons, helemaal prima om elkaar snel en goed te bereiken. Ik las dat een groep ouders tegen het gebruik van de smartphones was van hun jonge kinderen. Voor het gemak hadden zij zich verzameld in een whatsapp groep...