Gisteren op weg om muziek te maken in Glana. Er wordt al heel lang flink verbouwd bij Glana, het wordt mooi voorzover je daarover kunt schrijven. Slopen en opnieuw een mooi zorgcentrum maken. Bulldozers, graafmachines (misschien wel hetzelfde, weet ik veel) staan ook al heel lang in de weg. Geen parkeerplek behalve in de wijk, die hier niet blij mee zal zijn. Midden op een nieuw stuk asfalt staat een man in rolstoel te kijken naar al dat gegraaf en gebuldozer. Als je er van houdt, of misschien zelf wel op zo'n graver hebt gezeten, een mooi tijdverdrijf. Ik schat in dat je jezelf dan nog steeds ziet zitten. Dus ik vraag: "Wat een gegraaf hé meneer?" Bijna net zo'n Limburgse vraag: "enne auch hiej..?" realiseer ik me. Hij kijkt mij vragend aan. Dus ik nog even verder door met enthousiasmeren: "Leuk om al dat graafwerk te bekijken, of staat u op iemand te wachten?" "Inderdaad", zegt hij vastbesloten. "Op familie?" probeer ik nog het gesprek wat gaande te houden. "Nee", zegt hij, "op de dood....." Ik schrik, maar hij blijft mij heel serieus aankijken. "We wachten toch allemaal op de dood?" Ik probeer nog het gesprek naar de luchtige kant te trekken, maar tevergeefs. Hij gaat verder: "Ik sta hier echt te wachten dat het zometeen gaat donderen en dat een bliksemschicht mij raakt, klaar!" En ik: "voorlopig gaat het niet bliksemen..." Ik weet niet of ik hem gerust- of teleurstel. Ik twijfel of ik hem een kaartje aan zal bieden voor het prachtige muziekprogramma met de toepasselijke naam 'Verzetje' waar wij gisteravond van hebben genoten. Hij kan het in ieder geval wel gebruiken.
